Στα 33 μου αισθανομαι ακριβως το ιδιο, προδομενη απο φιλους ευτυχως εχω τον αντρα μου αλλα δεν ειναι το ιδιο μου λειπει μια καλη φιλη που να με νοιαζεται & να μην με θυμαται μονο στα δυσκολα.
17.8.2015 | 15:56
Αγαπώ τη ζωή
αλλα δε μπορω να τη ζήσω. Ειμαι ακινητοποιημένη, σαν η ζωή μου να σταμάτησε σε μια δεδομένη στιγμή που προδόθηκα πολύ από σύντροφο κ φίλους κ από τότε έχασα κάθε πίστη σε οτιδήποτε κ οποιονδήποτε κ κάθε ελπίδα για κάτι καλό στο μέλλον. Οι μέρες απλά περνούν κι εγω υπομένω αυτό το μαρτύριο του να υπάρχεις χωρίς να ζεις. Προσπαθώ, κάνω ταξίδια που τοςο αγαπούσα στο παρελθόν αλλα δε νιώθω το ίδιο. Βαρέθηκα να προσπαθώ, με ειδικούς, μόνη μου..νομίζω εχω κάνει τα πάντα. Ίσως απλά δεν εχω άλλη δύναμη, εχω γονατίσει πολλές φορές κ εχω σηκωθεί αλλα αυτή τη φορά φαίνεται οτι δε μπορω να το κάνω, δεν εχω άλλες αντοχές.Συμβουλή προς όλους: Οι άνθρωποι ειναι εύθραυστοι, ακομα κι αυτοί που δείχνουν δυνατοί κάποια στιγμή λυγίζουν. Προσπαθήστε να συμπεριφέρεστε στους άλλους όπως θα θέλατε να σας φερθούν. Δεν υπάρχει χώρος σε μια τοςο μικρή ζωή για άδικες κ κακες συμπεριφορές που μπορούμε να αποφύγουμε, κανεις δε βγαίνει κερδισμένος :-(
1
