ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την γνώρισα σε ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού όταν εγώ πήγα εκείνη σπούδαζε ήδη δυο χρόνια. Ήταν στην εθελοντική ομάδα υποδοχής και μου τα έδειξε όλα αλλιώς θα χανόμουν. Μου έδειξε που θα μένω και τι είναι το κάθε κτίριο, που θα κάνω μαθήματα γλώσσας που θα τρώω, τα πάντα. Μπερδευόμουν με την κάρτα στην αρχή και με τα πολλά κτίρια και όταν της έστελνα μήνυμα και δεν ήταν στο μάθημα τα παράταγε όλα και ερχόταν γρήγορα με το ποδήλατό της. Της περιέγραφα που είμαι έβλεπα τα γράμματα στο κτίριο που είχα μπροστά μου και με έβρισκε. Με βοήθησε πολύ και για να μάθω καλύτερα τη γλώσσα μιλούσαμε μαζί πολλές φορές. Οι περισσότεροι την γνωρίζανε ήταν πολύ δημοφιλής και πάντα είχε ένα σωρό πράγματα να κάνει και καινούργιους φοιτητές να βοηθήσει εκτός από το βαρύ πρόγραμμα το δικό της. Έφυγε να συνεχίσει σε άλλη χώρα τις σπουδές της και άφησε πίσω της μεγάλο κενό συνέχεια μιλάμε για αυτή. Πάντα είχε να πει έναν καλό λόγο σε όλους μας πάντα είχε χρόνο για μια αγκαλιά όταν έβλεπε πως κάποιος ένιωθε μόνος του. Όταν τρώγαμε μας γνώριζε καινούργιους φοιτητές και τους έβαζε να καθίσουν μαζί μας να μην είναι μόνοι τους. Πρόσεχε αν γινόταν να είμαστε ίδια εθνικότητα για να λέμε τα δικά μας στη γλώσσα μας έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται ένα κομμάτι πατρίδα όπου και αν πάνε. Αυτή η κοπέλα μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο στη χώρα της. Είχε έναν αδερφό μικρότερο που τον λάτρευε και τον πρόσεχε. Η φίλη μου ήταν 7 χρονών και το αδερφάκι της 3 όταν χωρίστηκαν. Οι γονείς τους ήταν αλκοολικοί και τα αφήνανε μόνα τους και μια φορά που εξαφανίστηκαν για πολλές μέρες οι γείτονες φώναξαν την πρόνοια. Πήγανε δυο υπάλληλοι πήρανε τα παιδιά και τα χώρισαν τα πήγαν σε διαφορετικά ορφανοτροφεία δεν ξέρω γιατί. Η φίλη μου κόντεψε να πεθάνει όλο έκλαιγε και δεν έτρωγε την έπιασε πυρετός και ήταν για μήνες στο νοσοκομείο. Ήθελε το αδερφάκι της αλλά δεν της λέγανε που είναι. Μεγάλωσε πήγαινε στο σχολείο και ήταν η καλύτερη μαθήτρια και όλο ρωτούσε για τον αδερφό της. Τους γονείς δεν τους είδε ποτέ ξανά δεν ήθελε να μιλάει για αυτούς. Μια φορά μου είπε πως πριν πάει η πρόνοια πεινούσαν πάρα πολύ και εκείνη φοβόταν για το αδερφάκι της που δεν είχε να το ταΐσει. Οι γονείς είχαν κλειδώσει την πόρτα δεν μπορούσε να βγει να χτυπήσει σε κάποια γειτόνισσα. Έψαξε όλα τα ντουλάπια και βρήκε μόνο λίγο ζάχαρη και λίγο αλεύρι, τα ανακάτεψε με λίγο νερό και έδινε κάθε τόσο μια κουταλιά στο αδερφάκι της η ίδια έπινε νερό για να λιγοστέψει λίγο την πείνα της. Για τον αδερφό της ξέρει πως τον υιοθέτησε ένα ζευγάρι από άλλη χώρα όταν αυτός ήταν 4 χρονών. Πρέπει ο ίδιος να ζητήσει την επαφή λέει είναι ο νόμος αν δεν το κάνει δεν θα τον ξαναδεί ποτέ. Ζει με την ελπίδα πως μια μέρα θα χτυπήσει το τηλέφωνό της ή θα έρθει ένα γράμμα που θα της λέει πως ο αδερφός της την ψάχνει. Για την ίδια δεν βρέθηκαν γονείς έλεγε πως τα μεγαλύτερα παιδιά δεν τα προτιμούν γιατί έχουν πολλές αναμνήσεις από τους πραγματικούς γονείς τους. Μίλησα σήμερα μαζί της και συγκινήθηκα που την άκουσα μου έχει λείψει πολύ και κάθε φορά που χάνω το κουράγιο μου την σκέφτομαι και παίρνω δύναμη. Συγγνώμη αν τα γράφω μπερδεμένα ή αν είναι πολλά ήθελα να πω πως υπάρχουν κάτι άνθρωποι που με κάνουν να ελπίζω πολύ για το μέλλον της ανθρωπότητας.