ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήθελα να γράψω μια εξομολόγηση όπου θα έγραφα πόσο δύσκολο είναι να είμαι μάνα μωρού, κλεισμένη όλη μέρα στο σπίτι λόγω ζέστης, να αγωνιώ για τη μικρή επιχείρηση του άντρα μου, για τον ψυχικά άρρωστο αδερφό μου, για την ηρωίδα μητέρα μου, για τον καταπονημένο πατέρα μου, για τη μοναξιά που νιώθω, για τον ελάχιστο ποιοτικό χρόνο που περνάω με τον άντρα μου, για το μέλλον της καριέρας μου όταν επιστρέψω στη δουλειά, για τους απλήρωτους λογαριασμούς, για την αδυναμία μου να αναλάβω δράση όπως άλλοτε... Αλλά διάβασα τις πιο πρόσφατες εξομολογήσεις αναγνωστών σε εφηβική και μετεφηβική ηλικία, θυμήθηκα τον εαυτό μου σε αντίστοιχη ηλικία, τις αγωνίες και στενοχώριες μου, και αναρωτήθηκα αν οι δικές μου τωρινές αγωνίες φαίνονται αστείες σε κάποιον είκοσι χρόνια μεγαλύτερος. Και αποφάσισα να σκουπίσω τα δάκρυα μου, να πάρω μια ανάσα και να αγκαλιάσω σφιχτά το μωρό μου.