ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

(Το παρακάτω κείμενο το διάβασα λίγες ώρες πριν και ομολογώ πως με συγκίνησε και με χαροποίησε διαβάζοντας τις λογικότατες απόψεις του συντάκτη... Αξίζει την ανάγνωση μας...)......Η ώρα 07:30 και βρίσκομαι μέσα σε ένα λεωφορείο πηγαίνοντας εκτάκτως για λίγες ώρες στην πόλη μου, τη Λάρισα - κάπου εδώ αναρωτιέμαι και ανησυχώ, υπάρχει editorial που να μην αναφέρω τη Λάρισα; Το προσπερνάμε όμως… Το λεωφορείο ειλικρινά μοιάζει με αυτά των εκδρομών των λατρεμένων ΚΑΠΗ και δε ξέρω πως έτυχε οι πέντε-έξι φανερά νεότεροι ηλικιακά να κάτσουμε σχεδόν δίπλα-δίπλα. Και άθελα σου μέσα σε ένα λεωφορείο ακούς. Ακούς τις συζητήσεις των διπλανών σου, των μπροστινών σου, του παππού απ’ τις μπροστά θέσεις που μιλάει με την Μαρίτσα για να μη ξεχάσει να τον παραλάβει απ’ το πρακτορείο κ.ο.κ.. Άθελα σου όμως ακούς και άλλα, που σίγουρα δεν προορίζονται για σένα. Σε εκείνο το πρωινό λεωφορείο που λέτε, ξεκίνησα να ακούω τη συζήτηση των μπροστινών πρωτοετών συμφοιτητών που συναντήθηκαν τυχαία. Αφού έκραξαν το μισό εργαστήριο που παρακολουθούν από κοινού και στόλισαν με τα εξ αμάξης την καθηγήτρια του εργαστηρίου, η κοπέλα προχώρησε σε ένα «πολύ διακριτικό» πέσιμο στον συμφοιτητή της. «Πάντως να ξέρεις πως με τα κορίτσια σε έχουμε σχολιάσει πολλές φορές για την ομορφιά σου», «Μετά τι θα κάνεις;», «Είμαι πολύ καλή στο καθάρισμα αν θες παρέα» και όλα αυτά μέχρι που χτύπησε το κινητό του. Εκεί τη γείωσε κανονικά, λέγοντας πρωινές γλύκες στο τηλέφωνο με την κοπέλα του που ήταν καθοδόν για το σχολείο της. Έτσι με ένα φανερά εκνευρισμένο «λέω να ξαπλώσω λίγο», σταμάτησε η συζήτηση και ξανά γύρισα το βλέμμα μου στη χιονισμένη διαδρομή. Μετά από αρκετή ώρα και αφού είμαι σε φάση κοιμισμένου, ναρκωμένου, ζαλισμένου και λίγο ξύπνιου, δίνω –η αλήθεια είναι– μια περισσότερη προσοχή στη συζήτηση των διπλανών μου. Δύο γνωστών ή φίλων, μιας κοπέλας και ενός αγοριού γύρω στα 25. Η κουβέντα τους περιλαμβάνει κλαμπ, ποτά, εστιατόρια και μου τραβάει το ενδιαφέρον (Κουτσομπόλης; Μπορεί… Αλλά δεν έστησα και αυτί, ότι άκουγα απ’ τη θέση μου. Άλλωστε τι να έκανα; Να έβαζα ωτοασπίδες;;;). Αφού ενημερώθηκα για τη νυχτερινή ζωή της Λάρισας και καναδυό νέα μπαράκια, η συζήτηση άλλαξε και σταμάτησα να δίνω σημασία μέχρι την στιγμή που άκουσα το αγόρι να λέει: «Θα είμαι εγώ, η αδερφή μου, το αγόρι της και το αγόρι μου». Εκεί ψιλό πάγωσα, και έδωσα προσοχή να καταλάβω αν άκουσα σωστά. Και ναι, επιβεβαιώθηκα απ’ τη συνέχεια της κουβέντας τους. Το θέμα είναι ότι μου ακούστηκε τόσο περίεργο. Και σκεφτόμουν, τι μου φάνηκε άραγε περίεργο, το ότι μόλις είπε ότι είναι γκέι ή το ότι έχει σχέση; Φυσικά και όχι το πρώτο. Άλλωστε τι πιο αυτονόητο και δεκτό απ’ τις προτιμήσεις του κάθε ανθρώπου. Άρα, το δεύτερο; Γιατί; Λες και δεν έχω ξανά ακούσει για μια ομοφυλοφιλική σχέση; Τι είναι αυτό τελικά που μου φάνηκε περίεργο; Τίποτα, η αλήθεια είναι, τίποτα! Τίποτα από αυτά που άκουσα δεν ήταν περίεργο. Απλά δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια ακούσματα. Το μόνο κακό είναι αυτό, ότι απλά δεν το ακούμε πολύ συχνά. Κάπως έτσι μέσα στο λεωφορείο μου ήρθε στο μυαλό, μια γλυκιά και όμορφη σκηνή που έζησα πάλι τυχαία, αρκετούς μήνες πριν, στο σταθμό μετρό του Αγ.Δημητρίου. Δύο κοριτσιών περί τα 18-20 έτη που γελούσαν, έπαιζαν, χόρευαν και στα κρυφά, πίσω από το γυάλινο ασανσέρ της αποβάθρας έριχναν και ένα φιλάκι. Και εκείνη η σκηνή αρχικά με πάγωσε, έπειτα όμως διακριτικά τις χάζευα και χαμογελούσα βλέποντας την ευτυχία τους! Ποιος είμαι εγώ άλλωστε για να κρίνω; Ποιοι είμαστε εμείς στην τελική που θα κρίνουμε τις επιλογές των άλλων; Τις ζωές τους; Ποιος μας δίνει αυτό το δικαίωμα; Μας έβαλε κάποιος κριτής; Μήπως θα κρατάμε και ρακετούλες με βαθμολογίες για τους περαστικούς; Ή θα σημειώνουμε «Εγκρίνεται» και «Απορρίπτεται» στα μέτωπα των άλλων; Αλήθεια εσείς που πράττεται τα σωστά κατά την –πουριτανική- κοινωνία, θα σας άρεσε να σας κρίνουν; Να μη δέχονται τις επιλογές σας; Οι άλλοι; Τις δικές σας επιλογές;;; Ζητώ συγνώμη για το θυμό που βγάζω αυτή τη στιγμή. Η αφορμή του editorial μπορεί να ήταν το περιστατικό του λεωφορείου, η αιτία όμως είναι κάποια σχόλια που διάβασα το ίδιο πρωί, σε μια ανάρτηση για τη σύλληψη του -φερόμενου ως(;)- δολοφόνου του πεζογράφου Μένη Κουμανταρέα. Γιατί ακόμα και αν μου έδιναν το δικαίωμα να κρίνω και να μη δέχομαι τις ζωές των άλλων, δε μου δίνει κανείς το δικαίωμα να επικροτώ και να επαινώ τη δολοφονία κάποιου, μόνο και μόνο λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας και να ζητώ το θάνατο και άλλων ομοφυλοφίλων για να «καθαρίσει η κοινωνία». Με λυπεί αφάνταστα το ότι ζω και συνυπάρχω στον ίδιο κόσμο και στον ίδιο πλανήτη με αυτούς τους –επιεικώς– ανόητους ανθρώπους που ζητάνε το ΘΑΝΑΤΟ κάποιου επειδή δε συμφωνούν με τις επιλογές του. Πόσο μάλλον με επιλογές που δεν έχουν κανένα αντίκτυπο σε αυτούς!!! Θα μπορούσα να σας κοινοποιήσω μερικά από τα σχόλια αλλά δε θα το κάνω. Αν και αποθήκευσα τη δημοσίευση, νομίζω πως δε θέλω να τα ξανά διαβάσω. Τόση κακία δεν πρέπει να αναπαραχθεί, βασικά, τόση κακία δεν έπρεπε καν να ειπωθεί… Αυτές τις μέρες και μετά το τραγικό συμβάν στη Γαλλία μιλάμε όλοι για ελευθερία, ελευθερία του τύπου, ελευθερία γνώμης και άποψης. Καλό θα ήταν την έννοια, το περιεχόμενο της λέξης ελευθερίας, να μην το θυμόμαστε μόνο σε τραγικά περιστατικά αλλά να είναι αυτονόητο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Για όλους! Εύχομαι πραγματικά να πέρασαν πολύ καλά στην έξοδο τους, το αγόρι με το αγόρι του και την αδερφή του με το αγόρι της!του Δημήτρη ΤσολάκηΠηγή: http://citymomenti.blogspot.gr/2015/01/blog-post_74.html