ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήταν έγκυος η μάνα μου ήταν 40 και ντρεπόταν πολύ. Το έκρυβε, ούτε στην αδερφή μου το είχε πει, ούτε στους γονείς της. Όταν με βλέπουν στο χωριό τώρα που είμαι 19 με λένε ‘το παιδί που δεν ξέραμε ότι θα γεννηθεί’. Μια μέρα πήρε τηλέφωνο τους συγγενείς και τους είπε ότι γέννησε και της θύμωσε η μεριά του πατέρα μου. Μετά από μικρή με κατηγορούσαν και μου έλεγαν ότι εξαιτίας μου δεν μας μιλάνε και έκλαιγα. Η γιαγιά μου από πολύ μικρή μου είχε πει τι είχε γίνει και ότι με έκρυβαν και το πήρα πολύ βαριά, είχα κατάθλιψη και συνέχεια ήμουν στα νοσοκομεία με ψυχοσωματικά συμπτώματα από τα 4. είχαμε πολλές φασαρίες και όταν τους συνέβαινε κάτι πάντα κατηγορούσαν εμένα. Φαινόταν ότι δεν είχαν χώρο για άλλο παιδί. Κοιμόμουν μαζί τους ή κοιμόταν ο ένας στο πάτωμα για να μην στριμωχτούμε στο διπλό κρεβάτι μέχρι να πάω γυμνάσιο. Μετά κοιμόμουν σε ένα μικρό καναπέ και έπαθα σκολίωση και περισυ έκανα εγχείρηση. Οι δικοί μου ήθελαν να με δώσουν όταν ήμουν μωρό γιατί δεν είχαν λεφτά αλλά η μάνα μου με λυπήθηκε. επίσης η μάνα μου πρέπει να είχε ινωμυωμα ταυτόχρονα που ήταν έγκυος εμένα. Άρχισε να δουλεύει για να τα βγάλει πέρα και εμένα με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Στην ψυχολόγο μου της είπα μακαρι να με είχαν δώσει και άρχισε να κλαίει γιατί έχει μια μικρή κόρη και συγκινήθηκε.