ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παει καιρος απο τοτε που σε ειδα για πρωτη φορα. Περασαν μηνες απο τοτε που πρωτοηρθα Θεσσαλονίκη...Απο εκεινη τη μερα θελω να σου μιλήσω, να ακουσω τη βαθιά φωνη σου και να χαθώ μεσα στα απέραντα ματια σου. Μα δισταζω..δεν εχω τίποτα να σου δωσω, εκτος απ την καρδια μου και το χιουμορ μου. Ειμαι ενας μικρότερος φοιτητακος βλέπεις, και δε ξέρω σε τι αντρες εχεις συνηθίσει...τυχεροι που θα ταν...καθε μερα περιμενω τον πνιχτό ηχο απο τις μποτες σου να ταράξει την βαρετή ησυχία της πολυκατοικίας, και να δωσει στην καρδια μου μερικα δευτερόλεπτα αρρυθμίας, ωσπου να ξαναβυθισεις την καρδια μου στις οκνυρες φαντασιωσεις μου. Εκει τουλάχιστον βρισκω το κουράγιο να σου μιλησω. Σου αφησα μερικα τριανταφυλλα με δυο στιχάκια και δυο στοιχεία για το ποιος είμαι, μα φαίνεται δεν ενδιαφερθηκες....δεν ηξερα τι αλλο να κάνω, δε μπορουσα να βρω το κουράγιο να σ' αντικρίσω....Γράφοντας αυτήν την εξομολόγηση εχω μια κρυφη ελπιδα πως κατι θα γινει και θα την διαβάσεις. Μια ακομη απο τις φαντασιες μου....Αχ μακαρι να ξερες γλυκια μου...μακαρι!!!! Αντμιν να ανεβει παρακαλω...