ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δυστυχώς είμαι από τους άτυχους της ζωής αυτής. Ήμουν άνεργος για χρόνια πριν μπω σε ένα 5μηνο πρόγραμμα του ΟΑΕΔ για ψίχουλα ενώ πάντα είχα αδικηθεί από όλους (από γονείς που βοήθησαν μόνο τα υπόλοιπα αδέρφια μου μέχρι "φίλους" που προτίμησαν να βρουν δουλειά σε μια ξεπέτα τους αντί σε έναν φίλο που τους έχει σταθεί όταν ξέρουν πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα στις μέρες μας). Δεν τα περιμένω όλα από τους άλλους αλλά γιατί ρε γαμώτο αν μπορείς να βοηθήσεις με κάποιον τρόπο σε τέτοιους καιρούς να μην το κάνεις; Εγώ πάντα το έκανα για φίλους και συγγενείς χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα, αλλά τόση αχαριστία πια αν μπορείς να επιστρέψεις μια καλή πράξη; Τελοσπάντων, το πρόβλημά μου είναι η κολλητή μου. Εκείνη είναι από τους τυχερούς σε αυτή τη ζωή. Ωστόσο, πρέπει να την ακούω ΌΛΗ ΜΕΡΑ, ΚΆΘΕ ΜΕΡΑ να κλαίγεται για ΌΛΑ ενώ ουσιαστικα ΤΙΠΟΤΑ δεν της πάει στραβά. Είναι παντρεμένη με ένα καλό παιδί, οι γονείς της την λατρεύουν (ακόμα κι αν εκείνη δεν το βλέπει) και την βοηθούν σε όλα, έχει μια πολύ καλή δουλειά και αμείβεται πολύ καλά εν μέσω κρίσης ενώ ποτέ δεν της έλειψε τίποτα και φυσικά οικονομικά δεν είχε, ούτε έχει κανένα απολύτως θέμα, ίσα-ίσα την λες και πλούσια. Άρα γιατί παραπονιέται; Μάλιστα, όταν της λέω κάτι υπονοώντας ότι είναι αχάριστη εκείνη αρπάζεται και αν επιμείνω ότι πρέπει να είναι ευτυχισμένη με όλα αυτά που έχει πετάει σπόντες ότι ζηλεύω. Όχι κοριτσάκι μου, δε ζηλεύω, μακάρι να είχα όσα είχες ή τα μισά αλλά δε ζηλεύω. Νευριάζω όμως που κλαίγεσαι όλη την ώρα ενώ δε σου πάει τίποτα στραβά την ίδια στιγμή που λες ότι δεν αντέχεις τους ανθρώπους που κλαίγονται αν και είσαι ένας από αυτούς και μάλιστα ίσως ο χειρότερος που γνωρίζω. Τόση αχαριστία πια; Ειλικρινά όταν μερικές φορές μυξοκλαίει λέγοντας "όλα μου πάνε στραβά" εννοώντας ακόμα κι ένα σπασμένο νύχι μου έρχεται να την πλακώσω στο ξύλο. Εγώ δε, αν παραπονεθώ για κάτι (και μιλάω πάντα για σοβαρά θέματα) θα τολμήσει να μου πει ότι δεν πρέπει να κλαίγομαι κι ότι μια χαρά είμαι (δεν έχω πλέον αμάξι, ούτε δικό μου σπίτι, μένω με τους γονείς μου ακόμα, ούτε σταθερή δουλειά στα 31 μου) ενώ εκείνη θεωρεί ότι δικαιολογημένα παραπονιέται για το οτιδήποτε ασήμαντο ενώ ΌΛΑ τα έχει βρει έτοιμα από τους γονείς της (σπίτια, αμάξια, λεφτά, δουλειά). Τέλος, κράτησα το χειρότερο για το τέλος. Εκτός του ότι είναι το πιο αχάριστο πλάσμα είναι και κακιασμένη. Μην ακούσει ότι κάποιος βρήκε δουλειά ή του πάει κάτι καλά, θα τον θάψει ή ακόμα και θα τον ξεκόψει απλά επειδή ζηλεύει αν και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Πως το εξηγούν αυτό οι ψυχολόγοι; Θέλω γνώμες.