ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον εγκλεισμό απλά έβγαλα σε λέξεις τι ζωή κατέχω. Άχρηστη, άθλια. Η μόνη ευτυχία μου ήταν γύρω στους πέντε μήνες με έναν άνθρωπο που με κατάντησε έτσι ουσιαστικά με έφερε σε αδιέξοδη κατάσταση που δεν έχω κανένα μέλλον. Η ζωή μου δεν ήταν ποτέ εύκολη ούτε μία φορά. Όλα με το ζόρι όλα με το στανιό. Με το παρά τσακ. Και έτσι συνεχίζεται. Ποτέ χαρούμενη. Μέχρι που μπήκε εκείνο το άτομο στη ζωή μου και είπα αδιανόητο να το ζω όλο αυτό; Και όταν με χώρισε είδα το τέλος μου. Δε νιώθω ότι είμαι άνθρωπος, δε ζω, είμαι κατεστραμένη, διαλυμένη, ένα κενό τίποτα άδεια, καρκίνος σάπια όλα μέσα μου. Θέλω να φύγω από όλα και όλους. Να φύγω μακριά. Να εξαφανιστώ. Να μη με ψάξει κανείς. Να πάω σε μέρος να μη με γνωρίζει κανείς. Να μη μιλάω σε κανέναν να μη μου μιλάνε. Να κάνω μια νέα αρχή για μένα μόνο. Να έχω μια σταθερή δουλειά. Ας δουλεύω και όλη τη μέρα σα σκυλί σα μηχανή. Να γυρίζω στο σπίτι να τρώω να κοιμάμαι. Δε θα ξανά νιώσω ποτέ ευτυχία. Μια ζωή μέσα στην κατάρα. Όλα πάνω μου όλα στο κεφάλι μου. Χωρίς να έχω κάνει ποτέ τίποτα κακό ούτε να μιλήσω ποτέ κακά για κανέναν. Ποιος ο λόγος να ζω μια τέτοια ζωή; Γιατί τίποτα καλό να μου συμβεί; Γιατί μου φέρονται όλοι σα να είμαι το τελευταίο σκουπίδι; Γιατί να βλέπουν και να λένε "είσαι καλό παιδί" και να σε πατανέ, να σε παρατάνε; Δε βρίσκω κανένα νόημα. Πάντα βλέπω μόνο ό,τι καλό έχει μέσα του ο άλλος. Πιστεύω στην καλόσυνη. Και όταν καταλαβαίνω πόσο χυδαία μου φερθούν απλά αποχωρώ. Και συμβαίνει πάντα. Τους λες από την αρχή ότι όλα αυτά σε ενοχλούν και στην αρχη σου λένε εγώ δεν είμαι έτσι και στο τέλος τα ίδια και χειρότερα σου κάνουν. Να πάρω χάπια να ζήσω μέσα στην αναισθησία. Ένα ζόμπι. Να τρώω να χέζω να κοιμάμαι. Να μην έχω αισθήματα. Και να με ξανά πληγώσουν να μη νιώσω τόσο χάλια. Είμαι σε σημείο που έχω ξεπεράσει πολλά επίπεδα κάτω του πάτου. Ναι έχω κατάθλιψη, κάνω ψυχοθεραπεία, δεν έχω διάθεση για τίποτα, και πριν την καραντίνα δεν έβγαινα, δε μένουν άνθρωποι δίπλα μου ως φίλοι μόνο αν με εχουν συμφέρον. Τα βαρέθηκα όλα αυτά. Δεν έχω σκεφτεί την αυτοκτονία γιατί φοβάμαι να την κάνω για πολλούς λόγους αλλά αν με σκότωνε κάποιος τώρα δε θα με πείραζε ούτε αν ερχόταν η ώρα μου που λένε ή κάτι να με έβρισκε ο θάνατος. Εξάλλου δε ζω μόνο υπάρχω.