Σημερα ειχαμε επισκέψεις απο φιλικό ζευγαρι των γονιων μου. Με ξερουν απο τότε που ήμουν 4χρονων αλλα τους βλεπουμε μια φορα τα 10 χρονια . Μιλανε στο τηλεφωνο με τους γονείς μου.
Τωρα ειμαι 36. Και οταν με ρωτησε η γυναικα στο άκυρο (που ειδε μια κουβερτουλα πανω στον καναπέ) αν χουχουλιάζω χαζεύοντας τηλεόραση (ενώ ξέρει οτι ειμαι άνεργη) και μετά ειπε μονολογώντας:
'Τι να κάνει και αυτη; Κατι πρεπει να κάνει", εγω ένιωσα τέρμα άχρηστη. Μου εκατσε τοσο στραβα που την σκεφτομαι συνέχεια αυτη την φράση που ειπε.
Το οτι μένω με γονείς στην ηλικια αυτη με καίει σαν έγκαυμα 2ου βαθμου.Κάθε μέρα μια δοκιμασια
Ειναι τρομερό. Ενω εχω χρηματα να φυγω απο εδω δεν θα αντεξω για πανω απο 4 μηνες χωρίς δουλειά. Φοβάμαι να φύγω απο εδω μέσα, μήπως βρεθώ στον δρόμο. Δουλειά Ελλαδα εχω σταματήσει να σκέφτομαι οτι θα βρω. Δεν ψαχνω καν.
Θέλω να πάω σε ευρωπαικη της οποίας την γλώσσα μιλώ.
Πώς να ξεπεράσω την φοβία μου μην βρεθώ άστεγη;;
Η μανα μου ειναι εξαιρετικά χειριστική και με εχει τρομάξει να μην φυγω γιατι δεν θα κάνω τίποτα λεει. Θα βρεθω "έρμαιο στους δρόμους".
Πιο πολυ εξαιτιας της θελω να φυγω. Ουτε άντρα δεν με αφηνει να έχω. Οταν βγαινω έξω και επιστρεφω περνώ απο ανάκριση στην ηλικια αυτη!!
Με εχει ευνουχισει και πρεπει να φυγω.
Πειτε μου να πάω σε ψυχολογο πρώτα ή να ανοιξω απλώς την πόρτα και να φύγω; Εχω απελπιστεί και δεν δύναμαι να σκεφτώ καθαρά.