ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

3 χρόνια μαζί, κοντά στα 30. Περάσαμε στρατό, ένα χρόνο απόσταση, οικογενειακά θέματα, θέματα υγείας και πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον. Πρώτη μακροχρόνια σχέση για κείνον, πρώτη σχέση που ένιωσα έτοιμη να ζήσω μαζί του για μένα. Γύρισα πίσω για να μείνουμε μαζί. Φτιάξαμε το σπίτι του από την αρχή. Από αυτές τις σχέσεις που ο άλλος ειναι το καταφύγιο σου, που νιώθεις ο εαυτός σου και κυλάνε έυκολα. Το Γενάρη θα μπορούσα να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που δεν υπήρχε κάποιο εξωτερικό πρόβλημα κια οι ζωές μας ήταν τακτοποιημένες, ο καθένας τη δουλειά του, το σπίτι μας, όλα καλά. Και ήρθε η καραντίνα. Και μετά την καραντίνα εγώ παρέμεινα για δουλειά στο σπίτι. Και εκείνος άρχισε να απομακρύνεται. Από όλους μας και από όλα. Να μην έχει όρεξη να κάνει τίποτα και να δει κανέναν. Να είναι μόνιμα κουρασμένος. Να μη μπορεί να σηκωθεί για τη δουλειά, να χάνει το εαυτό του μέρα με τη μέρα. Τον έβλεπα να μαραζώνει και να μη μπορώ να κάνω τίποτα. Πίστευα ότι τον στήριζα με το να είμαι εκεί, να του μιλάω, να προσπαθώ να κάνουμε κάποια λίγα πράγματα. Στις διακοπές υπήρξε ένας ηλίθιος τσακβμός για ηλίθιο λόγο. Και ήταν η αφορμή (σε 3 χρόνια έχουμε τσακωθεί 3 φορές συνολικά). Πιεζόταν λέει. Από όλους και από όλα. Δε χαίρεται με τίποτα, δε νιώθει τίποτα, όλα είναι φλατ, τίποτα δε τον συγκινεί. Πιεζόταν από τη σχέση μας γιατί ήθελε να προσφέρει κάποια στοιχειώδη πράγματα και αυτό τον εξαντλούσε. Και μετά ένιωθε τύψεις και προσπαθούσε από την αρχή. Μου είπε οτι δεν αντέχει άλλο το να έχει σχέση. Τρέμει στην ιδέα να με χάσει από τη ζωή του τελείως αλλά δε μπορεί να δώσει τίποτα σε μια σχέση αυτή τη στιγμή. Αυτό έγινε το Σάββατο. Τα πράγματα μου είναι όλα εκεί. Μένω προσωρινά σε φίλους μέχρι να δω τι θα κάνω. Και για να γίνει ακόμα καλύτερο, ο επί 10 χρόνια σκυλάκος μου που ήταν άρρωστος καιρό, επιδεινώθηκε ραγδαία και έχει 4-5 μέρες ζωής ακόμα. Νιώθω ότι έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όλα φαίνονται βουνό. Χθες το απόγευμα είδα και τον πρώην (?) μου, λόγω του σκύλου και είμασταν τόσο ανακουφισμένοι και οι δυο που απλά καθόμασταν μαζί και μιλάγαμε. Καθόμασταν αγκαλιά και ήταν σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Όμως παραμένει σταθερός ότι δε μπορεί να έχει σχέση τώρα και θέλει να παήστει στα πόδια του, όσο δύσκολο και να του είναι το να μην είμαι στη καθημερινότητα του. Και δε θέλει να πει τίποτα για το μέλλον, γιατί δε ξέριε τι θα γίνει και δε θέλει να δώσει ψεύτικες ελπίδες. Δεν αποκλείει τίποτα αλλά δε θέλει να υποσχεθεί ότι θα ξανακάνουμε κάποια προσπαθεία. Καταλαβαίνω ότι μ αγαπάει και νοιάζεται, αλλά όχι αρκετά ώστε να με θέλει στη ζωή του? Νιώθω ότι με πούλησε γιατί ενώ ήξερε ότι η μεγαλύτερη πηγή στρες ήταν η δουλειά του, επέλεξε μια οριστική αλλαγή μόνο σε ότι αφορά εμάς. Και λόγω της κατάστασης του, ποτέ δεν έγινε μια πραγματική προσπάθεια για τη σχέση. Όταν το να βγει το σάββατο με τους φίλους μας, τον εξαντλεί, όταν καθε πρωί ξυπνάει και απλά περιμένει τη μέρα να περάσει, τι προσπάθεια μπορούσε να γίνει για εμάς? Να θεωρήσω ότι του τελείωσε? Και πως τελειώνει κάτι τέτοιο? Αγαπάς τον άλλον αλλά δε τον θες καθε μέα εκεί? Δε καταλαβαίνω τίποτα πια.