9.8.2012 | 01:51
Ακούω Χατζηγιάννη...
και σε σκέφτομαι...πολύ πολύ..και βουρκώνω σα μικρό μωρό.. και απο το άγχος μου θέλω να ξεράσω, επειδή αρνούμαι να δεχτώ αυτήν την νέα πραγματικότητα.. αυτή που δεν έχει εσένα μέσα. Συγγνώμη που δεν εκτίμησα ότι με ήθελες για σενα ,νωρίτερα, συγγνώμη που δεν εκτίμησα εσένα...Δε μου άνηκες γαμώτο..όσο και αν ήθελα υπήρχαν άλλα εμπόδια.Γαμώτο. Και τώρα αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσει όλο αυτο και θα ξαναγαπήσω. Μακάρι να περάσει ο καιρός να βρω τη δύναμη. ΈΧΑΣΑ την ευκαιρία της ζωής μου, ζωή μου ,ψυχή μου ,αγάπη μου... τώρα δε ψαχνεις να έχεις καμία σχέση μαζί μου και ψυχορραγώ..θα μου έφτανε ενα καλημέρα σου. Μια ζωή εμπόδια ,μια ζωη δυσκολίες αλλά μαζί σου τα ξέχασα όλα. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις και πέρασες από τη ζωή μου . Αυτό το συναίσθημα που με εκανες να νιώσω είναι ανεκτίμητο ,ανεπανάληπτο. Υ.Σ. όταν ξυπνήσαμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι και είχα μπορστά μου την πλάτη σου ,μου έφτανε . ¨Ημουν πλήρης. Φαντάσου όταν γύρισες και έβλεπα το πρόσωπο σου ... Σε ευχαριστώ ! άλλα το βούρκωμα και ο κόμπος ακόμα ταλαιπωρούν. μια αμνησία χρειάζομαι γαμώ τις αναμνήσεις μου γαμώ.