ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι άνθρωποι δυστυχώς έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τους άλλους σε ''θύτες'' και ''θύματα''. Κάποιος θα παίζει το ρόλο του ενός και κάποιος του άλλου.Ή ας το πω αλλιώς. Περιμένουν πάντα κάποιος να δρα και ο άλλος να μην αντιδρά.Αν δηλαδή κάποιος άκουγε μέχρι πρότινος όλα αυτά που του έλεγαν οι άλλοι και τα έκανε αδιαμαρτύρητα, τότε ήταν το άτομο που δεν παίρνει πρωτοβουλία.Αν κάποτε σταματήσει αυτό, κι αποφασίσει να μην ακούει πια, αλλά να αρχίσει να παίρνει αποφάσεις για τον εαυτό του μην δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν, τότε όλοι αναρωτιούνται: Μα τι έπαθε αυτός ή αυτή; Δεν ήταν έτσι.Ήταν του χεριού μας και τώρα ξαφνικά...δεν είναι!Το ίδιο ισχύει και στις ανθρώπινες συμπεριφορές.Κάποιοι έχουν το προνόμιο να λένε ό,τι θέλουν. Να καμώνονται δήθεν τους αυθόρμητους, αυτούς που δεν φιλτράρουν τα λόγια τους, αυτούς που δήθεν δεν τους αρέσουν τα περιττά.Και η κοινωνία δυστυχώς το αποδέχεται αυτό.Εντάξει, το ξέρω, κάποιοι αντιδρούν σε τέτοιες συμπεριφορές, αλλά μιλάω γενικά για το κοινωνικό σύνολο.Σου λένε ''αυτός ή αυτή πάντα έτσι ήταν, δεν μάσαγε τα λόγια του αυτός ο άνθρωπος, είναι τολμηρός, δυναμικός, μαχητικός,'', είναι... είναι... είναι..., ένα σωρό πράγματα.Όταν όμως ο αμυνόμενος αποφασίζει να μην ανεχτεί άλλο τη συμπεριφορά του υποτίθεται...''αυθόρμητου'' αλλά στην ουσία προσβλητικού κι επιτιθέμενου ανθρώπου, τότε γαμώτο σχεδόν όλοι ξαφνιάζονται με τον αμυνόμενο που αποφασίζει να αντιγυρίσει τις προσβολές, ο επιτιθέμενος πάντα στο απυρόβλητο.Και ακούς κάτι φράσεις για τον αμυνόμενο: ''μα αυτός ή αυτή ήταν καλό παιδί, τι τον/την έπιασε έτσι ξαφνικά;''. Ή κάτι φράσεις του στυλ ''να, τώρα φάνηκε ο αληθινός εαυτός, προσποιόταν μέχρι τώρα...'' και διάφορα τέτοια.Γιατί η κοινωνία έχει συνηθίσει κάποιος να μιλάει και κάποιος άλλος μόνο να ακούει. Κάποιος να ορίζει, να προσβάλλει, να κατευθύνει και κάποιος άλλος μόνο να σκύβει το κεφάλι και να αποδέχεται.Και στο τέλος φτάνουν τον αμυνόμενο στο σημείο να ντρέπεται ή να μετανιώνει!!!Ω, παραλογισμέ!