ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες βρήκα στριμωγμένο στο πίσω μέρος του συρταριού μου ένα εισιτήριο βγαλμένο στη στάση Aldgate East από το 2016.Και φρόντισε να με γυρίσει πίσω με ιλλιγγιώδη ταχύτητα.Τότε, σε εκείνα τα χρόνια, που σε είχα ακολουθήσει στο δημουργικό σου επιχειρείν στα μέρη εκείνα που όσο αγάπησα, άλλο τόσο μίσησα. Γιατί εκεί βίωσα το ύψος και το βάθος του έρωτα. Γιατί μετά την φωτεινή πλευρά, ήρθε το σκοτάδι και φρόντισε να σβήσει κάθε ηλιόλουστη αχτίδα που (νόμισα ότι) μου πρόσφερε η ''αγάπη'' σου.Τι να θυμηθώ...τις ελπίδες που με είχες γεμίσει όταν με παρακαλούσες να έρθω μαζί σου εκεί; Το ταξίδι; Την έκπληξή μου όταν αντίκρισα το σπίτι που θα μέναμε πρώτη φορά μαζί; Την καθημερινή μας ζωή, τις ατελείωτες βόλτες και συζητήσεις στα πάρκα, τις περιπλανήσεις μου με ένα χάρτη στο χέρι τις ώρες που δούλευες σε αυτή την μοναδική πόλη που η ποικιλομορφία της με έκανε να την ερωτευτώ..;Τις ώρες που χανόμουν στα καφέ βιβλιοπωλεία,που φωτογράφιζα όλα εκείνα τα υπέροχα παλιά κτίρια, τα συνοικιακά μάρκετ με λουλούδια που πάντα μου έφτιαχναν το κέφι; Τα βράδια; Εκείνα τα βράδια ενός και κάτι χρόνου...εκείνα δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Ένιωθα ζεστασιά στην αγκαλιά σου, ένιωθα θαλπωρή, ότι σε αγαπούσα και το άξιζες...Και ότι θα μπορούσα να σε ακολουθήσω παντού...μου έλεγες ότι ήθελες να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια. Σου έλεγα ότι θέλω κι εγώ το ίδιο. Και μέρα με τη μέρα δυνάμωνε (μέσα μου τουλάχιστον) η φλόγα που με έκαιγε να ζήσω μαζί σου. Μέχρι που... με αφορμή ένα ασήμαντο περιστατικό μια μέρα μου φώναξες τόσο άγρια που φοβήθηκα. Επειδή μια δουλειά του σπιτιού δεν είχε προλάβει να γίνει. Ένιωσα υποτιμημένη, κλείστηκα στο μπάνιο και έκλαιγα για ώρα. Κι εσύ απλά χτύπησες την πόρτα πίσω σου και έφυγες. Και ήρθες αργά προς τα ξημερώματα. όπου κοιμόμουν και με ξύπνησες φιλώντας με. Θεώρησα ότι ήταν μια κακιά στιγμή μόνο και το άφησα πίσω μου. Όμως ήρθαν πολλές ακόμη...υποτιμήσεις, ξεφτιλισμοί, φωνές, χαρακτηρισμοί...ήσουν ένας άλλος, που ουδεμία σχέση είχε με τον άνθρωπο που αγάπησα. Είχες ένα τεράστιο ταλέντο να μου δημιουργείς τύψεις και να καταλήγω να σου ζητώ συγγνώμη στο τέλος, χωρίς καν να φταίω συνήθως. Επίσης κατέκρινες τα πάντα πάνω μου, ακόμη και τη δουλειά μου (όπου ευτυχώς είχα το μυαλό να ξεκινήσω να εργάζομαι...αποδείχθηκε σωτήριο μελλοντικά). Φώναζες πάντοτε πως εσύ φέρνεις τα χρήματα στο σπίτι και εγώ οφείλω να σε υπακούω.Μέχρι που μια μέρα που έφυγες για δουλειά...γύρισες και δεν με βρήκες.Πήρα μαζί μου μόνο τα πολύ απαραίτητα σε ένα σακ βουαγιάζ, είχε βγάλει ήδη εισιτήριο και...γύρισα στην Ελλάδα. Όχι στην Αθήνα που ζούσα όταν με γνώρισες...αλλά στα μέρη μου, στα οποία ευτυχώς δεν είχες ιδέα για το που βρίσκονται. Δεν μπορούσα να σε αντέξω. Ξερίζωσες από μέσα μου κάθε ίχνος αγάπης και σε μίσησα με όλη μου την ψυχή. Αν δεν ήμουν λίγο δυνατός χαρακτήρας θα με είχες καταστρέψει εντελώς. Όμως μια φωνή μέσα μου μου έλεγε να σηκωθώ να φύγω. Δεν με ένοιαξαν ποτέ τα πολλά σου τα λεφτά. Σε είχα ερωτευτεί πολύ και σε ακολούθησα. Φάνηκε όμως πως το χρήμα σε είχε προ πολλού διαφθείρει και είχες ξεχάσει πως είναι να είσαι άνθρωπος.Όλες αυτές τις σκέψεις μου τις ξύπνησε αυτό το αναθεματισμένο εισιτήριο. Το έσκισα μόλις και νιώθω ότι καθάρισε επιπλεον 1% το μυαλό μου από όσα βίωσα.Εκείνη την πόλη θα την θυμάμαι νοσταλγικά πάντα...μα εσένα πλέον σε σκέφτομαι και όλα μέσα μου απενεργοποιούνται, αντί να φτερουγίσουν όπως κάποτε. Μόνο αυτό σου αξίζει...