ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σου αρέσουν τα παραμύθια το ξέρω. Έχεις μάθει να βάζεις στοιχεία απο παραμύθια στην καθημερινότητά σου. Και κάνεις ό,τι μπορείς για να μπεις στο όνειρο, χάνεσαι σε δρόμους ψάχνοντας να βρεις την χώρα των θαυμάτων σου. Ο χρόνος για σένα δε μετράει όπως για όλους τους άλλους. Γυρνάς τους δείκτες του ρολογιού υπέρ σου μπροστά πίσω. Βλέπεις τους μονοκερους στους τοίχους να ζωντανεύουν και να σε πλησιάζουν για να σε πάρουν σε ταξίδια μακρινά. Και δε σε πηγαίνουν τόσο μακριά όσο νόμιζες. Αλλά δεν ήθελες κιόλας. Με ασφάλεια ξερεις να περιπλανιέσαι σε επικίνδυνα μονοπάτια. Φλερτάρεις με τους λύκους που σε κυνηγάνε. Φτιάχνεις ξόρκια με τις μάγισσες που σου ταράζουν τον ύπνο. Και δε γυρνάς στην άμαξά σου πριν τις δώδεκα ακόμα κι αν γίνεται τελικά κολοκύθα. Και οταν νιώθεις Μονή έρχεσαι να είχες φτερά να μπορούσες να άραζες για λίγο στα σύννεφα να παρατηρούσες απο ψηλά τον κόσμο και να ζωγραφιζες ουράνια τόξα. Μα το τζίνι σου δε βγαίνει απ'το λυχνάρι γιατι το καταχώνιασες χρόνια πριν κάτω απ'τα σεντόνια σου. Και σκέφτεσαι προς στιγμήν πως ίσως θα μπορούσες να εξημερώσεις ένα ολόδικό σου τριαντάφυλλο όπως ο μικρός πρίγκιπας για να σου κάνει παρέα. Όμως στον δικό σου πλανήτη δε χωράνε λουλούδια μονο πέταλα που τα φέρνει ο άνεμος και τα παίρνει πίσω μετά απο λίγο. Κι οταν τελειώνει το ένα όνειρο πηγαίνεις σε άλλο. Δε σε ξυπνάνε ούτε τα φιλιά ούτε θα δάκρυα. Εσύ διαλέγεις ποτε και πως θα τελειώσουν τα παραμύθια σου. Δε σου φτάνει αυτη η πραγματικότητα. Δεν είσαι έτοιμη για τον πραγματικό κόσμο ακόμα Αλίκη μου.... Θα ήθελες πολύ να σε λένε Αλίκη. Και για μένα είσαι η μοναδική Αλίκη. Θα γράφω για σένα να ξερεις. Κι ας μην ηταν γραφτό να μπω ούτε σε ένα παραμύθι σου.