ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα το πρωί ήμουν σε μια δημόσια υπηρεσία και περίμενα να ερθει η σειρά μου. Λιγο πιο διπλα απο εμενα καθόταν ενα νέο παιδί (το πολυ μεχρι 24 το έκοψα). Σε κάποια φάση τον βλεπω να με κοιτάει και μετα να γελάει κάπως διακριτικά. Δεν έδωσα σημασία, ίσως σκέφτεται κατι δικό του υπέθεσα και για αυτο γέλασε. Κάποιες φορές, όταν περιμένω και εγω σε ουρές το παθαίνω να σκέφτομαι δικα μου πραγματα και να χαμογελάσω. Μετα απο λιγο τον βλεπω παλι, αυτήν τη φορα να με κοιτάει κατα πρόσωπο και να γελάει. Αδιαφόρησα συνειδητά απέναντί του, ενώ το σκηνικό δεν κράτησε πολυ, γιατι εκείνη τη στιγμή ήρθε η σειρά μου και πήγα στην υπάλληλο. Φεύγοντας σκεφτόμουν οτι δεν τον κοίταξα κάπως ή δεν έκανα κατι, ουτε φορούσα κάτι εκκεντρικό, ήμουν πολυ απλά ντυμένη. Ας υποθέσουμε ομως οτι ήμουν ντυμένη ή βαμμένη υπερβολικά ή το οτι το όλο μου παρουσιαστικό ειναι γελοίο, ποσό ανάγωγος, απαίδευτος και συμπλεγματικός πρεπει να εισαι για να περιγελάς, έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις και που δεν σου είπε ή σου έκανε τιποτα. Το πιο λυπηρό για εμενα ηταν οτι επρόκειτο για ένα νέο παιδί. Μπορω να κατάλαβω, αν και οχι να δικαιολογήσω, μια τέτοια συμπεριφορά απο ένα μεγάλης ηλικίας άνθρωπο που εχει μια συγκεκριμένη κοσμοαντίληψη, που δεν του επιτρέπει να καταλάβει οτιδήποτε διαφορετικό, αλλα απο έναν νέο άνθρωπο ;;.