ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι περιμένω ακόμα. Είμαι 18 μήνες καψούρα μαζί σου. Λόγω του ότι συνδεόμασταν επαγγελματικά μαζί δε μπόρεσα να μιλήσω, Άλλαξες επαγγελματικό χώρο και έτσι δε "συνεργαστήκαμε" ξανά. Ηλπίζα ότι θα γινόταν μια κίνηση περισσότερη μιας και είχα προτείνει να πάμε για καφέ. Η επικοινωνία μας σπάνια και πάντα από μέρους μου. Άλλες φορές ανταποκρινόσουν αμέσως άλλες όχι, κάποια στιγμή πύκνωσε η επικοινωνία μας (με δική μου πρωτοβουλία φυσικά). Και όπως πύκνωσε έτσι και κόπηκε... Δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να συνεχίσω να τρέφω αισθήματα για σένα , μιας και δεν έχεις καν τη διάθεση να με δεις....Όλοι οι φίλοι μου με κράζουν που έχω κολλήσει μαζί σου , μιας και δεν υπάρχει ελπίδα όπως λένε. Τόσο καιρό κρυβόμουν πίσω από το τραγικό : ρε παιδιά δεν έχω εκδηλώσει και κανένα ενδιαφέρον για τον άνθρωπο! Όμως ξέρω ότι αν ήθελες να τα πούμε θα το είχες κάνει... Μα πέρα από το επαγγελματικό ενδιαφέρον δεν υπάρχει κάτι άλλο... 'Η μήπως κάνω λάθος;;;