ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα και σήμερα νιώθοντας κενή.. έχοντας ένα τεράστιο άγχος μέσα μου που με κυριεύει συνεχώς.. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.. όσο πιο σύντομα γίνεται.. για να μην σας κουράσω. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με τρία παιδιά (εγώ είμαι η μικρότερη, 22 χρόνων τώρα), όχι πολύ ευκατάστατη έχοντας όμως τα απαραίτητα. Αυτό σας κάνει αυτομάτως να καταλάβετε πως δεν ζητούσα συχνά πράγματα.. ντρεπόμουν ήξερα ότι δεν υπήρχαν χρήματα.. συχνά φορούσα τα ρούχα των αδερφών μου και γενικότερα ήμουν ένα παιδί που δεν μιλούσε για να μην στενοχωρησει, δεν απαιτούσε και απλά καταλάβαινε. Πάντα είχα παραπάνω κιλά.. από μωρό.. η μητέρα μου και η γιαγιά μου κυρίως προσπαθούσαν να με κάνουν να τα χάσω.. με τον λάθος τρόπο όμως.. μου φώναζαν, με έκαναν να ντρέπομαι για εμένα.. με έβαζαν να κάνω με το ζόρι γυμναστική.. οπότε η λέξη αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμός για εμένα ήταν άγνωστη(αφού η μητέρα μου κάθε φορά που έβλεπε κάποια φίλη μου δεν της έλεγε έναν καλό λογο για εμένα πάρα μονο με μείωνε και την ρωτούσε πως θα με κάνουν να χάσω κιλά).. δεν μιλούσα όμως ούτε τότε.. ήμουν αρκετά εσωστρεφής, ντροπαλή και δύσκολη στο να εκφράζω τα συναισθήματα μου. Για την κοινωνική ζωή της οικογένειας ας μην μιλήσουμε καλύτερα.. δεν έμπαινε σχεδόν κανένας σπίτι.. και δεν πηγαίναμε και εμείς πουθενά λόγω έλλειψης χρημάτων. Παρόλα αυτά πάντα είχα φίλες.. προσπαθούσα να τους δίνω τα πάντα και να τις βλέπω χαρούμενες.. και ευελπιστούσα να μου δώσουν αυτό που η οικογένειά μου δεν μου έδινε τόσο πολύ.. ΑΓΆΠΗ! Μια από τις φιλίες αυτές δεν ήταν τόσο υγιής.. φίλες αδερφικες μεν.. αλλά μάλλον δεν έκανε καλό η μία στην άλλη. Στην έκτη δημοτικού το πράγμα έγινε ακόμα χειρότερο.. ο αδερφός μου ( ο μεσαίος) διάγνωστικε με ψύχωση. Σαν τώρα το θυμάμαι που έβαζε χαρτόνι στον εξαερισμό του μπάνιου γιατί νόμιζε πως κάποιος τον παρακολουθούσε... Εκεί άρχισε το μαρτύριο.. και για εκείνον και για εμάς.. πίστευε ότι έχει μια φωνή μέσα του.. μου είχε πει μάλιστα πως αυτή η φωνή του είχε πει να με βιάσει, να με σκοτώσει.. και ποιος ξέρει τι άλλο.. και εγώ στην έκτη δημοτικού-πρωτη γυμνασίου.. Αυτό το γεγονός έμεινε μυστικό για αρκετό καιρό, οι γονείς μου φοβούνταν να μιλήσουν για αυτό.. για εμένα να μην μιλήσω.. παράτησα τον εαυτό μου.. ξεσπούσα στο φαγητό.. δεν μιλούσα.. προσπαθούσα να βοηθήσω όσο μπορώ.. ωρίμασα αρκετά νωρίς μπορώ να πω.. με τις φίλες μου δεν μπορώ να πω πως είχα μια φιλική σχέση που να αντιστοιχούσε στην εκάστοτε ηλικία... Πάντα της ρωτούσα τι έχουν, συζητούσαμε τα προβλήματα τους.. προσπαθούσα να τις κάνω καλά.. γενικότερα όμως δεν ζούσα την ηλικία μου.. δεν ήθελα να πηγαίνω για κσφε.. ντρεπόμουν.. προτιμούσα να καθίσω σπίτι.. για αγόριαημ μιλήσουμε.. δεν είχα καμία επαφή ντρεπόμουν.. με αυτά και με εκείνα φτάσαμε τρίτη λυκείου.. δύσκολη χρονιά.. αφού έφτασε στο τέλος της έπρεπε να κάνω μηχανογραφικό.. εγώ από μικρή αγαπούσα πάρα πολύ τα παιδιά.. ήθελα να γίνω νηπιαγωγός.. θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να το λέει. Όμως λόγω οικονομικών και μιας μικρής πλύσης εγκεφάλου αποφάσισα να μείνω στον τόπο κατοικίας μου και να σπουδάσω πληροφορικη.. αντικείμενο που μου άρεσε αλλά όχι σε τόσο αναλυτικό επίπεδο. Εκεί ξεκίνησαν τα 2 πιο βασανιστικά χρόνια της ζωής μου... Πήγα στην σχολή.. όμως ένιωθα δυστυχισμένη.. τους γνώρισα μια γυναίκα η οποία νόμιζα πως ήταν καλή και ήθελε να με βοηθήσει.. παράλληλα ξεκίνησα να δουλεύω.. έκανα διάφορες δουλειές.. κρατούσα και παιδάκια.. ήταν το μοναδικό πράγμα που μου έδινε ζωή. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι πάω Πανεπιστήμιο.. στον πρώτο χρόνο τους είπα ότι θα κάνω 10%. Φυσικά δεν αντέδρασαν καλά.. ο πατέρας μου μάλιστα μου είπε αν περάσεις κόψε το κεφάλι σου εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Τον πρώτο χρόνο δεν πέρασα.. οπότε ακολούθησε άλλος ένας βασανιστικός χρόνος με την γυναίκα που προανέφερα να πρωταγωνιστεί.. ήταν για εμένα τότε ένας τοξικός ανθρώπος που ενώ νόμιζα πως ήταν απαγγειο για να ξεφύγω από τα προβλήματα μου, μου δημιουργούσε και άλλα πολλά χωρίς να το καταλαβαίνω.. της είχα δώσει τα πάντα.. την ένιωθα σαν μητέρα μου.. δεν υπήρχε ο εαυτός μου τότε.. ήμουν έρμαιο δικό της. Περασε και ο δεύτερος χρόνος.. και ναι.. επιτέλους πέρασα!! Εκεί άρχισε ο μεγάλος αγώνας.. έκανα αίτηση για εστία.. αλλά επειδή καθυστέρησαν να μου δώσουν δωμάτιο στο ξενοδοχείο αρχικά, εμένα σε διάφορους και ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι. Είχα μαζέψει λεφτά από την δουλειά δούλευα και στις διακοπές και πέρασα τον πρώτο χρόνο μου.. τον δεύτερο χρόνο πήρα υποτροφία.. ο δεύτερος ήταν ένας καλός χρόνος. Παρόλα αυτά συνέχιζα το βιολί μου ακόμα και για τους ανθρώπους που γνώρισα εδώ, περνούσαμε όμορφα και ήμουν αυτή που θα έρχονταν να λένε τα προβλήματα τους και να προσπαθώ να τους βοηθαω.. αυτός ο χαρακτήρας όμως με έχει κουράσει..δεν έχω βρει τον εαυτό μου.. εκεί που νομίζω ότι τον βρήκα.. τον χάνω ξανά.. δεν ξέρω τι να κάνω.. δεν μπορώ να πω όχι.. δεν μπορώ να βλέπω τους ανθρώπους να πονάνε.. όμως δεν αντέχω και εγώ άλλο πόνο.. κουραστικα την μοναξιά.. γιατί μπορεί να έχω τόσους ανθρώπους αλλά εγώ νιώθω μόνη.. δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι.. αλλά δεν μπορώ μπουχτισα.. φοβάμαι να μιλήσω... Παθαίνω κρίσεις πανικού.. αγχώνομαι με το παραμικρό.. και παρόλα αυτά προσπαθώ να μην δείχνω τίποτα.. δεν ξέρω αν διαβάσει κανείς αυτό το απόσπασμα.. αλλά τουλάχιστον εμένα μου δόθηκε η ευκαιρία να τα πω κσπου.. χωρίς να φοβάμαι..