ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα θα σας αναλύσω τον τρόπο που σκέφτεται για τη ζωή το κορίτσι που αγαπώ ... και ταυτόχρονα τον τρόπο που σκέφτομαι εγώ για τη ζωή...Το κορίτσι μου αντιλαμβάνεται τον κόσμο, και λειτουργεί μέσα σε αυτόν, σαν να'ναι αρχιτέκτονας ένα πράγμα... ενώ εγώ λειτουργώ καθαρά σαν ρεπόρτερ.. Τι εννοώ; Η ζωή για την αγάπη μου είναι ένα οικοδόμημα, ένα οικοδόμημα που το χτίζει αργά μα σταθερά, χτίζοντας το τουβλάκι-τουβλάκι καθημερινά και με μεγάλη επιμέλεια. Σε αυτό το οικοδόμημα λοιπόν, που το έχει κατασκευάσει με ΤΟΣΟ κόπο και θυσίες, τοποθετεί όλους τους ανθρώπους που αγαπάει δίνοντας παράλληλα στον καθένα και από ένα διαμέρισμα, μία θέση στη ζωή της δηλαδή. Ταυτόχρονα όμως τους φοράει ένα κοστούμι ραμμένο και φτιαγμένο από τα χεράκια της ! Ένα ρόλο δηλαδή [(άλλοτε τους το φοράει με το ζόρι(!) (αν την παίρνει!) και άλλοτε επειδή έτσι είναι ή άλλοτε απλώς επειδή τα θέλει ο κώλος τους(!)] Άλλος πχ είναι ο γείτονας, ο θυρωρός, ο ενοικιαστής κτλ ( οι γονεις, οι φίλοι, οι συνεργάτες, ο γκόμενος κτλ). Είναι ΠΟΛΥ βασικό για την ιδιοσυγκρασία της κάθε άνθρωπος που υπάρχει στη ζωή της να ξέρει τη "θέση'' του και το ρόλο του. Με αυτόν το τρόπο νιώθει ασφαλής και ολοκληρωμένη. Και τέλος, της αρέσει αρκετά η ύλη.Όλα λοιπόν κυλούσαν ρολόι στη ζωή της μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκα ξαφνικά εγώ (!) και διαπίστωσε μετά λύπης της, αλλά και με ΤΡΟΜΟ(!) ότι δεν είχε ΚΑΘΟΛΟΥ προβλέψει μία θέση και έναν ρόλο για έναν άνθρωπο σαν και μένα ! Δεν υπήρχε κάποιο διαμέρισμα άδειο που να είναι για μένα. Ο ρόλος ο δικός μου μέχρι χτες της ήταν άγνωστος και τελείως άχρηστος ! Δεν χωρούσα στο σύστημά της, τη ξεβόλευα , της χαλούσα τα σχέδια, της δημιουργούσα ανασφάλεια !! Ανασφάλεια;;;;;;;;;;;;;;; Το χειρότερό της !! Ε όχι λοιπόν, έπρεπε οπωσδήποτε να με αφήσει εκτός από τη ζωή της. Δεν θα χαλούσε την ζαχαρένια της για τα μούτρα μου !!Εγώ από την άλλη μεριά θεωρώ την ζωή μια περιπέτεια. Είμαι υπέρ του ''όπου γης και πατρίς!'' και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα πάντα με την έννοια και το άγχος να πετάω διαρκώς τους ρόλους από πάνω μου, μα και από πάνω από τους ανθρώπους που με ενδιέφεραν ( το αντίθετο από αυτό που κάνει η αγάπη μου), ώστε να βλέπω το ποιοι πραγματικά είναι. Το κατάφερνα σχεδόν πάντα. Πρώτα τους κατασκόπευα σαν ρεπόρτερ(!) και μετά τους απογύμνωνα ! Το ίδιο φυσικά έκανα και στον εαυτό μου μπροστά τους ! Αυτές οι στιγμές πάντως της απογύμνωσης είναι μαγικές… Επίσης, εγώ γενικότερα δεν νιώθω ανασφάλεια... ζω στην ανασφάλεια !! Και για μένα το οικοδόμημα της ζωής μου είμαι ΕΓΩ!! Ατομοκεντρικότητα φουλ !! Και τέλος , εμένα η ύλη με ενδιαφέρει μόνο να την έχω για να τριγυρνάω και να την σκορπώ.Το συμπέρασμα για μένα είναι ότι κανένα από τα δύο παραπάνω παραδείγματα τρόπου σκέψης δεν δίνει τελικά ικανοποιητικές απαντήσεις για τη ζωή... Το πρώτο είναι άκαμπτο, χωρίς προσαρμοστικότητα και ιδιαιτέρως βαρετό και ξενέρωτο. Ενώ το δεύτερο είναι ουτοπικό και πολύ ψυχοφθόρο, διότι οι άνθρωποι μπορεί να καταφέρνουν κάποιες φορές να ξεφορτώνονται από πάνω τους τους ρόλους, αλλά αυτό δεν κρατάει για πολύ! Δυστυχώς έχουμε όλοι μάθει να ορίζουμε την ταυτότητά μας με βάση άπειρους κοινωνικούς ρόλους. Έτσι όλα ξαναγίνονται σχεδόν όπως πριν και εγώ κάθε μέρα πρέπει να μάχομαι χτίζοντας τα πάντα σχεδόν από την αρχή. Τραγωδία!Οπότε τώρα μπορείτε άνετα να φανταστείτε τι είδους συνεννόηση υπάρχει μεταξύ εμού και της αγάπης μου...Συνεννόηση μπουζούκι!!!Ποια είναι η λύση; Η λύση σίγουρα βρίσκεται στη μέση. Η χρυσή τομή.Anyway, Σ'αγαπώ μωρό μου και ας μη χωράω ακόμα στη ζωή σου... Ξέρω πως στην καρδιά σου έχω θέση και καλή μάλιστα. Και εσύ μπορεί να μην ζεις τώρα στη ζωή μου... αλλά κάποια στιγμή θα γίνεις η ίδια η ζωή μου.