ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δοκιμάζοντάς με και δαμάζοντας την ψυχή πάλι και πάλι, με ευτέλεια, από αυτές τις ανόητες δοκιμασίες, Θεέ μου γιατί, και αναρωτιέμαι διαρκώς τέτοια δεινά εγώ τα διάλεξα, κι αναρωτιέμαι συχνά τόση βλακεία εγώ την προκάλεσα, πώς να στο πω αλλιώς, πως ο άνθρωπος που δεν ονειρεύεται, όνειρα δεν παίρνει, εκεί ο νους, αλλού η καρδιά, όλα γύρω γυρίζουν και γυρίζουν και στάλα αίμα δεν χύνεται να θάλλουν τα χώματα τα αλλοτινά, εκείνων των καιρών, που τα πράγματα γινόντουσαν με ταχύτητα αστραπής, και τα γράμματα και οι μουσικές και οι τέχνες επαναστατούσαν ενάντια στο ζυγό της βλακείας, ενάντια σε εμφύλια μίση, ενάντια σε ανθρωπάκια που καιροφυλακτούν να σου δρέψουν ψήγματα τόσο δα απ' την ψυχή σου,να βολεύονται σε κοίτες βλακείας, να σε σπιλώσουν κοινώς, γιατί αλλιώς δεν γίνεται, όχι δεν γίνεται, κανένας δεν θα με πείσει κατεβαίνοντας σε μια διαδήλωση, κανένας δεν θα με πείσει πως μιλάμε για υγιή μυαλά, μιλώ και για τα μεν και για τα δε, ένα νόμισμα ποτέ δεν έχει μιαν όψη, πάρεξ κι αν το παραχάραξες, φίλε μου, ως το συνηθίζουμε όλοι μας τελευταίως, γιατί αυτός που εύκολα κρίνει και θυμώνει, αυτός εύκολα στο σπίτι όταν πάει ξεχνιέται μπρος στην τηλεόραση, αυτός που οδύρεται και κατεβάζει συστήματα, αράζει στα καφέ και ψήνεται στον ήλιο, κανένας δεν θα με πείσει, όταν τα αηδόνια πετούν από ψηλά, κι εσύ κοιτάζεις δίπλα σου να δεις ποιος θα φανεί από μια κάποια πόρτα, χάριν και πάλι βλακείας, το λοιπόν τι μου λες, σε ποια πορεία να χωθώ και ποια απορία να εκφράσω, αν είναι με ημιμάθεια και βλακεία να αναμειχθώ κάλλιο αμέτοχος και αδρανής να μείνω, γιατί αν δεν δρέψεις από μέσα σου το κακό, πώς να το δρέψεις από τον άλλον, μη σου φταίει κανένας αναρχικός, μη σου φταίει κανένα όργανο της τάξης, μη σου φταίνε οι υπουργοί και τα έδρανά τους, άραξε στα κυβικά σου, κοίταξε τον κώλο σου, σκούπισέ τον, φανερώσου, βγες στους δρόμους και επίδειξέ τον μας, κι ύστερα έλα και γάμα μας, άμα λάχει και χωρίς σάλιο.