Μην είσαι άδικος/η. Δεν στηριζόταν μόνο πάνω σας όλα αυτά τα χρόνια. Και εσείς ομοίως στηριζόσασταν πάνω της, γιατί:- Φρόντιζε να πηγαίνετε στο σχολείο- Φρόντιζε να είστε καθαροί, χορτάτοι και ζεστοί- Φρόντιζε να βρίσκει τα χρήματα ώστε να σπουδάσετε για να αποκατασταθείτε επαγγελματικά-Φρόντιζε να συμπάσχει μαζί σας όταν σας ζόριζε κάτι-Φρόντιζε πολλά πράγματα που εσύ θεωρείς δεδομένα και ανάξια λόγου. Δικαίως στεναχωριέται με την μετακόμιση του παιδιού της και ποιος/ποια είσαι εσύ που θα της ακυρώσεις αυτό που νιώθει στην τελική;Και να σου πω και κάτι; Γυρνάω στην εισαγωγή της εξομολόγησης σου. Από πότε ένας σύζυγος προσδιορίζει αποκλειστικά, την αξία μιας γυναίκας, ως γυναίκα, ως μάνα, ως άνθρωπο;Εν τέλει, αν θέλεις να ανεξαρτητοποιηθείς, φρόντισε (εσύ τώρα πια) να κάνεις μια εξήγηση όμορφη και ειλικρινής στη μητέρα σου και άμε να βρεις την τύχη σου. Και οι δύο θα την βρείτε την άκρη σας. Καλό θα ήταν όμως, να μάθετε να εκτιμάτε ο ένας τον άλλον.
27.11.2017 | 02:24
Αμαρτιες γονεων
Η μανα μ χωρισμενη εδω κ χρονια με τον πατερα μ. Επεσε πανω μας να στηριχτει ολα αυτα τα χρονια. Ο αδερφος μ στα 30 επιτελους εκανε την κινηση να μετακομισει κ εκεινη κλαιει ολη μερα λες κ πηγε στην Αυστραλία. Και ρωταωΘα νταντευω για παντα τη μανα μου?
2
