ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεννήθηκα σε μια άγνωστη για τους περισσότερους από εσάς πόλη, σε μια ξεχασμένη χώρα που παρ'όλα τα χτυπήματα που έχει δεχτεί μέχρι τώρα κατάφερε να επιβιώσει. Η πόλη μου είναι υπέροχη, μοναδική, ωστόσο είναι αδύνατον να μείνει κανείς εκεί λόγω έλλειψης δουλειάς και της οικονομικής κρίσης που επικρατεί εδώ και 25 χρόνια!! Ναι 25 ολόκληρα χρόνια. Αυτό δεν είναι οικονομική κρίση αλλά "φεουδαρχικός καπιταλισμός"!! Πίσω σε μένα τώρα.. Η μάνα μου ήταν μόλις 19 χρονών όταν έμεινε έγκυος όπως και ο πατέρας μου, εννοείται πως όταν εκείνος έμαθε τα "ευχάριστα" νέα έπαθε ένα "μικρό" σοκ και προτίμησε να παρατήσει την μητέρα μου, αρνούμενος να με αναγνωρίσει ως παιδί του. Κάπως έτσι, πριν γεννηθώ ακόμα, έχασα τον άνθρωπο που θα μπορούσα να φωνάζω μπαμπά και να το εννοώ. Η μάνα μου αποφάσισε να με κρατήσει αφού πρώτα έλαβε την οικονομική αλλά και ψυχολογική υποστήριξη των παππούδων μου. Μέχρι τα 3 μου η οικογένεια μου που αποτελούνταν από την μαμά μου, την γιαγιά και τον αγαπημένο μου παππού ήταν η "Αγία Τριάδα" μου. Ύστερα η μαμά μου αποφάσισε να φύγει από την χώρα για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Μόνο που όταν ζεις μόνο για το μέλλον καταστρέφεις το παρόν, και στην συγκεκριμένη περίπτωση η μητέρα μου κατάφερε να καταστρέψει όχι μόνο το παρόν μου αλλά και το μέλλον μου. Είμαι ευγνώμων στους παππούδες μου που έλουσαν τα παιδικά μου χρόνια με άπειρη αγάπη, υποστήριξη και εμπιστοσύνη. Μπορεί να μην ένιωσα ποτέ την απουσία του πατέρα μου, μόνο κάποιες στιγμές που έβλεπα τις φίλες μου να τρέχουν ευτυχισμένες στην αγκαλιά των πατεράδων τους και αναρωτιόμουν πως είναι να έχεις μπαμπά. Η απουσία της μητέρας μου αντιθέτως ήταν αυτή που με έκανε να πάψω να πιστεύω στα όνειρα και στα θαύματα. Η επικοινωνία μας ήταν ελάχιστη, 2 τηλέφωνα τον χρόνο, τα Χριστούγεννα και στα γενέθλια μου, 2 δέματα με ρούχα και δώρα, 3 επισκέψεις στην πόλη και την τελευταία με τον άντρα της, τον σημερινό πατριό μου. Αυτή η κατάσταση επικρατούσε επί 8 χρόνια. Μετά τον θάνατο του αγαπημένου μου παππού η μάνα μου αποφάσισε να με φέρει εδώ, να με πάρει μακριά από την γυναίκα που με μεγάλωσε, την γιαγιά μου. Απαίτησα εξ'αρχής καθημερινή επαφή με την γιαγιά μου είτε μέσω τηλεφώνου είτε μέσω του Skype. Κι όμως δίκιο έχουν αυτοί που λένε το "μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Από'κει που έπαιρνα τηλέφωνο την γιαγιά μου κάθε μέρα, περιορίστηκα μόνο στις γιορτές και τα γενέθλια. Την έχασα.. και πριν από δύο χρόνια την έχασα οριστικά από την ζωή μου.. και δεν ήμουν εκεί. Αυτό πονάει... Η μάνα μου κρατούσε πάντα μια ουδέτερη στάση απέναντι στην σχέση μου με την γιαγιά μου. Δεν ξέρω κατά πόσο καλό μου έκανε αυτό...Ο πατριός μου είναι ένα θέμα που δεν ξέρω κατά πόσο θέλω να το συζητήσω. Η σχέση μας είναι τυπική, τώρα τελευταία έχει χειροτερέψει και ευθύνεται το γεγονός ότι είμαστε δύο διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικούς χαρακτήρες και αρχές.Η αγάπη για μένα είναι το παν για αυτό και την αναζητώ παντού, για τον πατριό μου η αρχή και το τέλος είναι τα πιστεύω του και μόνο τα δικά του. Κρίμα όμως που τα πιστεύω του δεν συμπίπτουν με τα δικά μου. Η σχέση μου με την μητέρα μου είναι αρκετά δυνατή και πολλοί φίλοι μου θαυμάζουν την εμπιστοσύνη που μου έχει, την αγάπη που μου τρέφει και τον σεβασμό που μου δείχνει. Μόνο που εγώ δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα από αυτά. Την αγαπώ..ποτέ δεν έπαψα εξάλλου. Σήμερα ζω εδώ, στην ίδια χώρα με σας, στην ίδια πόλη με τους περισσότερους από εσάς.Η πόλη μου είναι υπέροχη, μοναδική και παρά την οικονομική κρίση που επικρατεί εδώ και 6 χρόνια τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Είμαι ένα συνηθισμένο παιδί, που δεν συνηθίζει να βγάζει τα οικογενειακά του στην φόρα. Δεν ξέρω τι με έπιασε.. Ίσως απλά ήθελα να τα μοιραστώ με ανθρώπους που δεν πρόκειται να γνωρίσω ποτέ, και το σημαντικότερο; Δεν πρόκειται να ακούσω τα κλασικά λόγια παρηγοριάς που να σας πω την αλήθεια έχω βαρεθεί. Σας ευχαριστώ!