ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαν παιδί και μετέπειτα έφηβη, ήμουν για χρόνια ερωτευμένη με έναν συμμαθητή μου. Από τη 2α δημοτικού μέχρι και τη 3η Λυκείου ήταν για μένα το μόνο αγόρι πάνω στη γη. Δεν είχα κάνει ποτέ τίποτα μαζί του, ούτε καν ένα φιλί, αν και υπήρχε ενδιαφέρον και από τις δυο μεριές. Θυμάμαι ατέλειωτα πειράγματα από τη μεριά του, μου πέταγε διάφορα χαρτάκια για να με ενοχλεί μέσα στο μάθημα, με κοιτούσε πάντα πολύ επίμονα, με πείραζε με αστειάκια και άλλα τέτοια πράγματα που κάνουν τα παιδάκια αυτής της ηλικίας. Εμένα ενώ μου άρεσαν τα πειράγματά του και με κολάκευαν όντας ερωτευμένη μαζί του, επειδή είχα μεγαλώσει σε μια οικογένεια παλαιών αρχών όπου οι έρωτες από τόσο μικρή ηλικία ήταν σίγουρα απαγορευμένοι, προσπαθούσα να το παίζω αδιάφορη και να μη του δίνω σημασία, κι ενίοτε να του συμπεριφέρομαι και απότομα λες και τον αντιπαθούσα. Τα πειράγματα και τα φλερτ συνεχίζονταν για πολλά χρόνια μέχρι και το Λύκειο όπου σε μια εκδρομή που είχαμε πάει μου έπιασε το χέρι (ήταν η μοναδική επαφή που είχαμε ποτέ κι ακόμα θυμάμαι την αίσθηση του δέρματός του πάνω στο δικό μου λες και ήταν χτες). Ποτέ δεν μου είπε καθαρά το τι αισθάνεται αν και το καταλάβαινα και ακόμα και τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια αν σκεφτώ πολλές από τις στιγμές που περάσαμε μαζί, είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για εφηβικό έρωτα. Τότε όμως δεν ήμουν καθόλου σίγουρη, αντίθετα πίστευα ότι με τη συμπεριφορά του προσπαθούσε να με κοροϊδέψει όπως με είχε πείσει η μητέρα μου ότι έτσι κάνουν όλα τα αγόρια σε αυτή την ηλικία, κι έτσι συνέχιζα να κρατάω αποστάσεις. Η συμπεριφορά μου έγινε ακόμα πιο απόμακρη όταν εκείνος άρχισε να τα φτιάχνει με άλλα κορίτσια, επειδή ζήλευα προφανώς κι αισθανόμουν ότι τελικά η μητέρα μου είχε δίκιο κι ότι όλα τα αγόρια σε αυτή την ηλικία είναι ανώριμα και πληγώνουν όσα κορίτσια τα εμπιστεύονται. Βέβαια εγώ δεν του είχα αφήσει κανένα περιθώριο ανοιχτό, οπότε λογικό είναι ο άνθρωπος σε εκείνη την ηλικία της εφηβείας να θέλει να τα φτιάξει με κορίτσια, τι πιο φυσικό (αυτά τα σκέφτομαι εκ των υστέρων που μεγάλωσα και σκέφτηκα αλλιώς τα πράγματα). Ποτέ δεν σταμάτησε όμως να με κοιτάζει συνέχεια και να με πειράζει παρόλο που τα είχε τότε με άλλα κορίτσια, κι αυτό εμένα με θύμωνε ακόμα περισσότερο. Μετά τις πανελλήνιες οι δρόμοι μας χωρίστηκαν τελείως… εγώ πέρασα Αθήνα, αυτός Κρήτη. Στο νησί (από όπου καταγόμαστε και οι δυο) εγώ δεν πολυπήγαινα τα επόμενα χρόνια γιατί κανόνιζα να πηγαίνω αλλού τις διακοπές μου είτε με τις φίλες μου είτε με τον μετέπειτα αρραβωνιαστικό μου που γνώρισα όταν ήμουν 20 και τώρα είμαστε 8 χρόνια μαζί. Κι εδώ αρχίζει το πρόβλημά μου… με τον σύντροφό μου, εκτός του ότι είμαστε πολλά χρόνια μαζί και πρόκειται να παντρευτούμε το καλοκαίρι, είμαι πολύ μα πάρα πολύ ερωτευμένη. Είναι η πρώτη και μοναδική μου ολοκληρωμένη σχέση και δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ τον εαυτό μου με κανέναν άλλο. Τον αγαπάω τόσο πολύ, όσο δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να αγαπήσω κάποιον. Το πρόβλημά μου είναι ότι νιώθω τύψεις επειδή μου έχει μείνει κάτι σαν απωθημένο ο πρώτος μου παιδικός έρωτας και πολλές φορές τον βλέπω στα όνειρά μου ή πιάνω τον εαυτό μου να τον θυμάται όποτε περνάω από γνώριμούς μας δρόμους στο νησί. Αυτό το πρόβλημα έγινε ακόμα μεγαλύτερο το καλοκαίρι που μας πέρασε όπου τον είδα μετά από 10 χρόνια που δεν είχαμε ξανασυναντηθεί. Βρισκόμασταν και οι δυο σε ένα beach party εγώ με τη παρέα μου (ο αρραβωνιαστικός μου ήταν Αθήνα για δουλειές εκείνες τις μέρες) και αυτός με τους φίλους του. Το θέμα είναι ότι όλον αυτόν τον καιρό που εγώ δεν πήγαινα στο νησί αυτός είχε πιάσει φιλίες και με τη δική μου παρέα στο άσχετο με δική του πρωτοβουλία (και όπως μου έλεγαν οι φίλες μου, πολλές φορές ρώταγε δήθεν αδιάφορα για μένα πώς τα πάω και γιατί έχω χαθεί από το νησί). Εκείνο το βράδυ λοιπόν πλησίασε με τους φίλους του προς τη παρέα μας κι εγώ μόλις τον είδα με έπιασε μια φοβερή αμηχανία… η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω μετά από τόσα χρόνια που είχα να τον δω. Κι αυτός φαινόταν αρκετά αμήχανος και όσο μιλούσαν οι φίλοι μας μεταξύ τους εκείνος κοιτούσε το πάτωμα. Τελικά όταν με κοίταξε δεν ξέρω πως βρήκα το θάρρος, του χαμογέλασα και τον ρώτησα τι κάνει στο πολύ φιλικό. Αρχίσαμε να μιλάμε πολύ φιλικά και χαλαρά και λέγαμε τυπικά πράγματα για τις σπουδές μας και για τις δουλειές μας τώρα, ώσπου κάποια στιγμή ενώ του μίλαγα εγώ κι αυτός με κοιτούσε, με διέκοψε λέγοντάς μου ‘’έχεις γίνει μια πολύ όμορφη γυναίκα’’, έτσι στο άσχετο. Εννοείται ότι τα έχασα. Δεν ήξερα πώς να απαντήσω σε κάτι τέτοιο και προσπάθησα να ξαναπάω τη κουβέντα σε τυπικά θέματα σαν να μην έγινε τίποτα. Όλο το υπόλοιπο βράδυ με κοίταγε συνέχεια ακόμα κι όταν εγώ προσπαθούσα να μη του δίνω σημασία (η κολλητή μου μου έλεγε ‘’μη κοιτάξεις, αλλά σε έχει φάει με τα μάτια του’’) ώσπου κάποια στιγμή μου ζήτησε να χορέψουμε στο επόμενο τραγούδι που είχε ζητήσει από τον αδερφό του, τον dj να βάλει. Εγώ για να το παίξω άνετη είπα οκ, όμως τα έχασα μόλις άκουσα το τραγούδι. Ήταν ένα παλιό του Χατζηγιάννη (το ‘’χωρίς αναπνοή’’) που όταν ήμασταν μικρά (5η ή 6η δημοτικού) το χορεύαμε συνέχεια σε όλα τα πάρτυ. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι το θυμόταν ακόμα αυτό… μια τόσο μικρή λεπτομέρεια, που γενικά οι άντρες δεν θυμούνται λεπτομέρειες τέτοιες. Τέλος πάντων, το χορέψαμε με πολύ αμηχανία από τη μεριά μου και πιστεύω και από τη δική του. Μετά εγώ έφυγα λέγοντας ότι δεν μπορώ να αργήσω γιατί θα κοιμηθούν οι γονείς μου και δεν έχω πάρει κλειδιά μαζί (ψέματα βέβαια, απλά ήθελα να φύγω γιατί ένιωθα πολύ μα πολύ άβολα). Το ίδιο βράδυ μου είχε κάνει αίτημα φιλίας στο facebook. Αρχικά είπα να μην τον δεχτώ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι έτσι μπορεί να καταλάβει την αμηχανία μου κι ότι πρέπει να είμαι πολύ άνετη, άλλωστε ποτέ δεν είχε ειπωθεί τίποτα ξεκάθαρα μεταξύ μας, κι έτσι τον δέχτηκα τελικά. Με το που δέχτηκα το αίτημα, μου έστειλε καπάκι μήνυμα όπου μου έλεγε ότι χάρηκε που με είδε μετά από τόσα χρόνια κι ότι ελπίζει να με δει και τις επόμενες μέρες που θα είμαι στο νησί. Του απάντησα πολύ τυπικά, ότι κι εγώ χάρηκα κι ότι βέβαια θα τα πούμε. Αυτό μόνο. Μετά από ότι κατάλαβα άρχισε να βλέπει το προφίλ μου γιατί μου έκανε like σε κάποιες φώτο (μόνο σε όσες ήμουν μόνη μου όμως). Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα πολύ ανήσυχα γιατί ένιωθα σαν να είχα προδώσει τον σύντροφό μου και μόνο που δέχτηκα να χορέψω με κάποιον που κάποτε είχα αισθήματα για αυτόν. Καθησύχασα όμως τον εαυτό μου λέγοντας ότι αυτά ήταν απλά παιδιάστικα συναισθήματα κι ότι τώρα είμαστε ενήλικες και ότι δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα μεταξύ μας και ούτε πρόκειται να συμβεί! Το επόμενο πρωί με το που βλέπω το κινητό μου, τσουπ ένα μήνυμα στο fb που μου το είχε στείλει στις 4 το πρωί. Έπαθα πλάκα μόλις το διάβασα… μου έλεγε ότι πάντα ήταν ερωτευμένος μαζί μου κι ότι θα έπρεπε να το είχα καταλάβει, ότι παρόλο που είχαμε χρόνια να βρεθούμε αυτός πάντα με σκεφτόταν, ότι αισθάνεται ότι δεν μπορεί να προχωρήσει ολοκληρωτικά στη ζωή του γιατί νιώθει ότι έχει αφήσει κάτι στη μέση, κι ότι μόλις με είδε ένιωσε ότι με αγαπάει ακόμα. Το μήνυμα τελείωνε λέγοντάς μου ότι γνωρίζει ότι έχω σοβαρή σχέση κι ότι δεν περιμένει κάτι από μένα, απλά ήθελε να μου τα πει όλα αυτά γιατί τον έπνιγαν όλα αυτά τα χρόνια και αισθάνεται βλάκας που δεν το είχε κάνει νωρίτερα. Ένιωσα τόσο χάλια μόλις διάβασα το μήνυμα που έμπηξα τα κλάματα… γιατί να μην είχε γίνει αυτή η εξομολόγηση 10 χρόνια νωρίτερα; Θα ήταν όλα πολύ πιο απλά τώρα… Τις επόμενες μέρες δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι μέχρι που έφυγα από το νησί. Δεν του απάντησα στο μήνυμα… τι να του πω! Από εκείνη τη μέρα όμως τον σκέφτομαι πιο συχνά και αισθάνομαι ότι μου έχει μείνει απωθημένο… Τον ξαναείδα άλλες 3 φορές από τότε στην Αθήνα πάντα όμως μέσα σε παρέα… από εκεί που δεν τον έβλεπα καθόλου για 10 χρόνια, ξαφνικά εμφανίζεται και πάλι στη ζωή μου. Στις επόμενες συναντήσεις ήταν λίγο αμήχανος όμως με κοιτούσε συνέχεια και τη τελευταία φορά μου είπε καθώς αποχαιρετιόμασταν ότι μπορούμε απλά να είμαστε φίλοι. Δεν ξέρω τι να κάνω… πολλές φορές μου στέλνει μνμ στο fb και με ρωτάει τι κάνω, ή ανεβάζει τραγούδια που ξέρω ότι είναι για μένα όπως το ‘’μόνο στα όνειρα’’ του Χατζηγιάννη γράφοντας από πάνω ‘’μόνο στα όνειρα πίκατσου’’ που πίκατσου με φώναζε στο γυμνάσιο χαριτολογώντας γιατί όπως έλεγε κοκκίνιζαν τα μάγουλά μου από ντροπή όταν κάποιος μου έκανε κομπλιμέντα. Τι να κάνω; Αισθάνομαι ότι δεν μου κάνει καλό αυτή η ‘’φιλική’’ επαφή μαζί του γιατί έχω αισθήματα γι αυτόν αλλά από την άλλη αγαπάω πάρα πολύ τον σύντροφό μου και δεν θα τον απατούσα ποτέ! Πώς να βγω από αυτό το αδιέξοδο; ΥΓ: Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο, απλά ήθελα να σας δώσω να καταλάβετε όσα περισσότερα γίνεται ώστε να μου δώσετε μια πιο αντικειμενική γνώμη. Παρακαλώ βοηθείστε με.