ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν πρώτη γυμνασιου, όταν μας είχαν πάει ημερήσια εκδρομή. Καθώς καθόμουν με τις φίλες μου, γελώντας ανέμελα και χαρούμενα, ήρθε δίπλα μας, σε κάτι παιχνίδια, ένα μικρό παιδάκι γύρω στα 2-3. Ανέβηκε πάνω στο αυτοκινητάκι και καθώς έπιασε το τιμόνι, έτοιμο να παραστήσει τον οδηγό, το χεράκι του λερώθηκε με λίγη σκουριά. Εκείνο το κοίταξε κάπως αδιάφορα και με την παιδική αδεξιότητά του σκούπισε γρήγορα το μικρό του χερι πάνω στην μπλουζίτσα του και βιαστικα ξαναεπιασε το τιμόνι και άρχισε δήθεν να οδηγεί με την πιπίλα του στο στόμα. Εγώ πιο δίπλα, που παρατήρησα τη σκηνή, ήμουν έτοιμη να βάλω το κλαματα. Είχα σταματησει να γελάω με τις φίλες μου, κοιτούσα σαστισμένη το παιδάκι, και ένιωθα τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου ενώ οι φίλες μου με κοιτουσαν με βλέμμα γεμάτο απορία, μη μπορώντας να καταλαβουν τη ξαφνική μεταστροφή της διάθεσης μου, ούτε και τον λόγο που την προκάλεσε.Η εικόνα αυτή έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου. Πάνε χρόνια από τότε. Ακόμη και τώρα όμως, 6 χρόνια μετά, η εικόνα αυτή εξακολουθεί να είναι χαραγμένη στο μυαλό μου. Τη ξαναθυμήθηκα χθες και ήθελα πάλι να βάλω τα κλάματα. 18 χρονών κοπέλα και να συγκινείται με κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Έτσι λοιπόν συγκρατήθηκα.Γενικά, είμαι άνθρωπος που λυπάται καθώς επίσης και κάπως ευσυγκινητη, όχι σε υπερβολικό βαθμό, δεν κλαίω με το παραμικρό, αυτό είναι σίγουρο. Προσωπικά δεν θεωρώ πως το να θέλω τόσο έντονα να κλάψω με μία σκηνή,όχι θλιβερή ή βάρβαρη, είναι κάτι το φυσιολογικό. Και, αν και πέρασαν τόσα χρόνια, ούτε τότε ούτε και τώρα μπόρεσα να ανιχνεύσω τα αίτια που μου προκαλούν αυτήν την ιδιαίτερη συγκίνηση. Γενικά, συμπαθώ τα παιδάκια, χωρίς​ υπερβολές, σε φυσιολογικα πλαίσια δηλαδή. Αλλά δεν ξέρω τι παθαίνω όταν σκέφτομαι εκείνη τη σκηνή, με το παιδάκι που σκούπιζε το χεράκι του.