ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.7.2014 | 12:39

Ανασα ζωης part 2

Επιταχηνα το βημα μου χωρις να προσεχω που παταω στα σκοτεινα. Ξαφνιαστικα όταν ένα χερι μου αρπαξε το μπρατσο και με γυρισε πριν προλαβω να αμυνθω καλα καλα. Εκανα να τραβηχτω αλλα με ακινητοποιησε με το ένα χερι στο λαιμο και το άλλο να μου κραταει τα χερια. Καταλαβα πως ηταν αυτος πριν προλαβω να αναγνωρισω το προσωπο του στο ημιφως. Το δερμα μου το ειχε καταλαβει. Οπου με αγγιζε τα νευρα μου τιναζονταν και καιγονταν σαν μικρα ηλεκτροσοκ να διαπερνουσαν το κορμι μου. Ενιωσα την καυτη του ανασα στο προσωπο μου και μεθυσα από την μυρωδια του. Τα παντα ήταν μπερδεμενα. Εκανα να μιλησω αλλα μου εκανε να σωπασω ακπουμπωντας το δαχτυλο του στα χειλη μου. Ότι και αν ηθελα να πω απλα ξεχαστηκε εξατμιστηκε στη στιγμη. Μονο τα δαχτυλα του ειχαν σημασια. Τα χειλη μου τα ενιωθα να πονανε από την λαχταρα για αυτό το φιλι που ηθελα να ερχοταν. Τα ματια του ελαμπαν απειλητικα στο σκοταδι. Ηταν σαν αρπαχτικο και εγω το θυραμα του. Ποσο ευκολα με ειχε παγιδευσει. Επρεπε να τρεξω, να αντισταθω σε αυτό, σε αυτόν αλλα δεν ηθελα. Δεν ακουγα πια το μυαλο μου που μου ουρλιαζε να φυγω και να μην κοιταξω πισω. Ηθελα αυτόν τον αργο και βασανιστικο θανατο και ας ηξερα πως θα υπεφερα μετα πολύ. Κάθε δευτερολεπτο εδώ αξιζε οσο χιλια δακρυα, τα αξιζε. Η ανασα μου βαρενε οσο παρετεινε την στιγμη. Ποσα δευτερα ειχαν περασει; ή μηπως λεπτα;ή ωρες; Δεν ηξερα μονο ανασες μπορουσα να μετραω αλλα κάθε φορα που οι ματιες μας συναντιονταν το εχανα και επρεπε να το παρω από την αρχη. Αρχισε μια φλυαρια στο κεφαλι μου καθως παρατηρουσε το προσωπο μου και χαϊδευε το λαιμο μου. Ηταν σκετο βασανιστηριο. Όταν πια δεν αντεχα άλλο εκανα να κουνηθω αλλα με ακινητοποιησε ξανα και πριν προλαβω να παρω ανασα τα χειλη του συνεθλιψαν τα δικα μου.Αυτο ηταν. Σαν ανασα ζωης μετα από τον θανατο. Σαν αναπνοη μετα από μια ατελειωτη βουτια πνιγμου. Ετσι και εγω ρουφηξα αχορταγα το φιλι του πιο δειλα αρχικα καιστη συνεχεια πιο εντονα, απλειστα. Δε πα να γινοταν ότι ηθελε εγω αυτό ηταν που χρειαζομουν.Με τραβιξε κολλοντας το σωμα μου στο δικο του και περνοντας τα χερια του στους γλουτους μουυ οσο εγω περασα τα χερια μου στα μαλλια του.Εκανε το φιλι του πιο βαθυ και ενιωσα την γλωσσα του να εισβαλλει στο στομα μου δινοντας μου την γευση του. Με ‘ετρωγε’. Ημουν το ορεκτικο του και απλα όταν θα τελειωνε θα πεταγε τα κοκκαλα και μια καρδια αλλα εγω ενιωθα ζωντανη. Για πρωτη φορα μετα από πολύ καιρο.(Πειτε μου τη γνωμη σας, θα το εκτιμουσα πολυ :) )
1
 
 
 
 
σχόλια

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon