ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι προηγουμενες εμπειριες μου με αντρες (που ειτε ηταν αδιαφοροι, ειτε ηθελαν μονο σεξ, ειτε δεν με σεβονταν κλπ) με εχουν γεμισει ανασφαλειες οι οποιες επηρεαζουν σε σημαντικο βαθμο την σταση μου οταν γνωριζω καποιον καινουργιο. Σιγουρα εχω κ γω ευθυνη στο οτι οι προηγουμενοι μου φερθηκαν οπως μου φερθηκαν (αν κ συνηθως απομακρυνομουν εγκαιρως απο τυπους που δεν μου φερονταν καλα) απλα τωρα νιωθω οτι καθε φορα που γνωριζω καποιον, οσο καλα κ αν μου φερεται, οσο κ αν με σεβεται, δεν μπορω να αφεθω, δεν μπορω να πιστεψω οτι ολο αυτο ειναι ειλικρινες κ πιστευω οτι απλα το κανει μεχρι να με κερδισει κ μετα θα βρει αλλη ή θα με παρατησει κλπ. Αν γνωρισω καποιον κ το πραγμα πηγαινει καλα κ μου στελνει καθε μερα κ μια μερα δεν μου στειλει γινομαι παρανοικη αρχιζω να πιστευω οτι ηταν σαν ολους τους αλλους κ οτι εχασε το ενδιαφερον του κλπ. Δεν σημαινει οτι απαραιτητα αυτο που σκεφτομαι ειναι λαθος, στην τελικη εχω βρεθει πολλες φορες σε παρομοια κατασταση, οτι καποιος αρχικα ηταν μεσα στον ενθουσιασμο κ σε λιγες μερες απλα αρχισε να απομακρυνεται. Απλα το θεμα ειναι πως ολο εστιαζω στην αρνητικη πλευρα των πραγματων, δεν θα σκεφτω ποτε πχ "α δεν μου εστειλε, ε νταξει μπορει να ηταν πολυ απασχολημενος στη δουλεια". Θα σκεφτω οτι δεν μου εστειλε γιατι δεν νοιαζεται. Κ παρολο που δεν βγαζω στον αλλον αυτη την ανασφαλεια αλλα την κραταω μονο μεσα μου, ολο αυτο νιωθω οτι με δηλητηριαζει. Επειδη εχω απογοητευτει απο πολλους αντρες, με το που βλεπω καποιον να εχει περιεργη συμπεριφορα απομακρυνομαι προτου καν μπω στη διαδικασια να τον ρωτησω αν ολα ειναι καλα μεταξυ μας κ γιατι ειναι απομακρος κλπ. Επειδη δεν θελω να ξαναπληγωθω, προτιμαω να το τελειωσω εγω πρωτη προτου το τελειωσει ο αλλος. Αυτο ομως σημαινει οτι δεν δινω ευκαιριες. Δηλαδη με το παραμικρο λαθος που θα κανει ο αλλος, τον απομακρυνω χωρις καν να του δωσω την ευκαιρια να εξηγησει κλπ. Κ ενω συνειδητοποιω οτι με αυτο τον τροπο μπορει να εχω χασει ευκαιριες κλπ, νιωθω οτι δυσκολευομαι να το αλλαξω. Νιωθω οτι ο φοβος μου παντα κυριαρχει κ με οδηγει σε λαθος αποφασεις. Κ επισης νιωθω οτι αν δωσω ευκαιρια σε καποιον στην προσπαθεια μου να αλλαξω κ τελικα αυτος αποδειχθει μαλακας κ μου φερθει ασχημα, τοτε θα αποκτησω ακομα περισσοτερες ανασφαλειες. Ειχα περασει μια περιοδο περιπου 5 μηνων που δεν εβγαινα με κανεναν, δεν μιλουσα με κανεναν (εννοω σε ερωτικο επιπεδο μονο, οχι γενικα) γιατι ειχα κουραστει τοσο να γνωρισω αντρες κ μετα ενας ενας να αποδεικνυονται σκαρτοι. Οποτε ηθελα απλα να μην συναντω κανεναν κ να εχω τουλαχιστον την ψυχικη μου ηρεμια. Απλα κουραστηκα. Θελω να βρω καποιον που να με κανει ευτυχισμενη κ το ξερω οτι αυτο προυποθετει προσπαθεια κ απο μενα, απλα δυσκολευομαι, φοβαμαι να αφεθω. Νιωθω οτι πολλοι αντρες ξερουν τοσο καλα τι να κανουν για να ενθουσιασουν μια γυναικα, αλλα αυτο δεν βγαινει απαραιτητα απο μεσα τους, μπορει δηλαδη απλα να το κανουν στην προσπαθεια τους να φανουν καλοι κ να κερδισουν μια γυναικα. Οποτε ειναι δυσκολο να καταλαβεις ποτε καποιος ειναι πραγματικα σωστος απεναντι σου κ ποτε απλα το παιζει. Κ τωρα εχω γνωρισει καποιον κ φαινεται πολυ ενθουσιασμενος κλπ αλλα αντικειμενικα θεωρω οτι δεν γνωριζομαστε τοσο πολυ καιρο ωστε να εχω καταφερει να το ενθουσιασω τοσο! Δηλαδη θεωρω οτι το μονο που μαλλον τον εχει κυριως ενθουσιασει ειναι το σεξ. Οι φιλες μου παλι μου λενε οτι ειναι πιθανο εστω κ σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα να τον εχω ενθουσιασει. Εχουμε περασει χρονο μαζι κ η αληθεια ειναι οτι μου φερεται ωραια, μου μαγειρευει, με φροντιζει, αλλα νιωθω οτι παλι με το που κανει κατι κακο, εγω αρχιζω τις υπεραναλυσεις στο κεφαλι μου. Θεωρειτε οτι θα ειχε καποιο νοημα να του μιλησω κ να του εξηγησω οτι ειμαι αρκετα ανασφαλης τον πρωτο καιρο οταν γνωριζω καποιον κ γενικα να του εξηγησω οτι δεν κανει αυτος κατι λαθος, απλα εγω μεσα μου δεν νιωθω σιγουρη για κανεναν λογω προηγουμενων εμπειριων?