Όχι ρε γαμώτο, μη ρουφιέστε! Κρίμα κι άδικο. Και παραθέτω μερικές σκόρπιες σκέψεις μου...
Αρχικά, το θαλάσσιο μπάνιο είναι δικαίωμα για όλους. Παιδιά, ηλικιωμένοι, μαμάδες, μορφωμένοι και μη, πλούσιοι, φτωχοί, κάγκουρες, κουλ, ξενέρωτοι.... Όλοι το δικαιούνται, το ίδιο και εσύ. Έπειτα, δεν ξέρουμε ποτέ σε ποιους μπορεί να φανούμε ελκυστικοί, τα γούστα ποικίλουν και δεν ακολουθούν όλοι τα πρότυπα που μας πλασάρουν (ευτυχώς). Οπότε το να κρύβεσαι δεν ξέρω αν είναι και υπέρ σου στην πραγματικότητα. Το τελευταίο όμως και πιο σημαντικό απ' όλα είναι η αποδοχή. Τη θεωρώ και προϋπόθεση για τα παραπάνω. Αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, με όλα τα καλά και τα στραβά μας, με όλα όσα έχουμε βιώσει, αυτά που μας έχουν διαμορφώσει και μας έφεραν στο σήμερα, τότε πιστεύω ότι δε θα δίνουμε σημασία σε αυτά. Σιγά σιγά θα ξεχάσουμε κάπως να κρύβουμε τις αδυναμίες μας, γιατί δε θα χρειάζεται. Δε θα μας νοιάζει. Κατανοώ ότι μπορεί εσένα της ίδιας να μη σου αρέσει και να θες να δεις μια άλλη εικόνα του εαυτού σου. Δεκτό και αυτό, αλλά πιστεύω ότι το πρώτο βήμα για την όποια αλλαγή, είναι και πάλι η αποδοχή.
Αν μου επιτρέπεις, θα το πάω και λίγο στο προσωπικό. Είχα κι εγώ ανασφάλειες με την εμφάνιση μου μέχρι κάποια ηλικία, ανάλογες με τις δικές σου. Κάποια στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ (το πώς δεν έχει σημασία) ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή για να αναλώνομαι σε τέτοιες μικρότητες. Εκεί άρχισα να στροφάρω αλλιώς και σε συνδυασμό με άλλες συγκυρίες που προέκυψαν, τελικά με αποδέχτηκα. Για κάποιο λόγο δε με ένοιαζε αν θα εκτεθούν οι "αδυναμίες" μου στην παραλία, είχα μεγαλύτερη άνεση μπροστά σε φίλους, ήμουν πιο χαλαρός στις ερωτικές στιγμές και οι αλλαγές στο σώμα μου ήρθαν πιο εύκολα. Μπορεί να σου ακούγονται και άκυρα όλα αυτά και το καταλαβαίνω, ο καθένας το βιώνει με τον τρόπο του. Απλώς είπα να δώσω μια διαφορετική ματιά. Ελπίζω να μη σε κούρασα με το κατεβατό και θα χαρώ πολύ αν έχω βοηθήσει έστω και λίγο στους προβληματισμούς σου.
