ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν κάποιος μου έλεγε πριν 1.5 χρόνο πως υπάρχει ο απόλυτος έρωτας, το ιδανικό, αυτός ο ξεχωριστός άλλος που σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένη και "γεμάτη" μάλλον θα τον θεωρούσα βλαμμένο. Εντελώς βλαμμένο όμως! Χωρίς εκπτώσεις. Κι έρχεται ξαφνικά αυτός και με το έτσι θέλω βουτάει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία (μου) σχετικά με τις σχέσεις και την αναποδογυρίζει. Λέει κουβέντες που δεν ξεστόμισα ποτέ μέχρι τα 23 μου παρά τις όποιες σχέσεις μου, με τρομοκρατεί με εκείνο το "για πάντα" και πριν καλά - καλά το καταλάβω λέω κι εγώ τα ίδια μα ακόμα πιο ανέλπιστα τα εννοώ. Ναι, ρε φίλε τα εννοώ. Όπως τα εννοεί κι εκείνος κι αυτό είναι το πιο συναρπαστικό, αυτό που σου εκτινάσσει το μυαλό στα ουράνια και στο φέρνει πάλι πίσω μόνο και μόνο για να αντιληφθείς πως τα παραμύθια με τις Πριγκίπισσες και τους Ιππότες ωχριούν μπροστά σε μια "καλή" πραγματικότητα.Όχι, δεν είμαστε κανένα χαζο-ζεύγαρο που κάνουμε τα ίδια, λέμε τα ίδια και δεν τσακωνόμαστε ή καμιά άλλη τέτοια ανοησία, δεν μοιάζουμε με ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής ούτε συμβαίνει επειδή είμαστε στα πρώτα μέλια... πάμε τώρα στον 1,5 χρόνο και νιώθω ερωτευμένη όπως στην αρχή αλλά πιο "γεμάτη". Καμιά σχέση με τις σαχλαμάρες του κινηματογράφου, με τα γραφικά ειδύλλια των μυθιστορημάτων. Αυτό που ζούμε είναι μια εμπειρία που ουδέποτε φανταζόμουν! Βασικά, δεν φανταζόμουν love - stories. Μέχρι χθες. Τώρα ονειρεύομαι πολλά. Μαζί του. We day-dream together. Μιλάμε για το μέλλον, την κοινή μας ζωή, τα ενδιαφέροντά μας, ακόμα και για το σπίτι μας όταν (καταφέρουμε να) συγκατοικήσουμε σε 1-2 χρόνια... Κι αυτό που θέλω να πω είναι πως αυτή η ανατροπή αξίζει ακόμα κι αν δεν υλοποιηθεί κανένα από τα όνειρά μας και παρά τον όσο πόνο κινδυνεύω να βιώσω. Με έχει κάνει άλλο άνθρωπο. Ψέμα. Ήμουν και είμαι ίδια. Μάλλον έβγαλε από μέσα μου τον στοργικότερο εαυτό μου και το πέτυχε με τον πιο απλό τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί. Μου κράτησε το χέρι για να περπατήσουμε και έκτοτε δεν το άφησε παρά τις όποιες επιφυλάξεις μου. Ε, αυτές οι ανατροπές είναι λόγοι για να ζεις!Δεν το παραδέχομαι, ούτε το λέω ανοιχτά γιατί ξενίζει κι εμένα την ίδια αλλά αυτή η "κοσμοθεωρία" που δεν έχει κάποιον να μοιράζεσαι την ζωή σου, που δεν αφήνεις χώρο για κανένα άλλο πρέπει να ανατρέπεται. Δεν υπάρχει νόημα να κλειδωνόμαστε από φόβο μην πληγωθούμε, αυτά είναι κόμπλεξ και ανασφάλειες που μας κρατούν πίσω. Τόλμα, κάνε λάθη και μετάνιωσε, ανέτρεψε όσα πίστευες και πίστεψε σε κάτι άλλο μέχρι να βρεις την ευτυχία. Ανατροπές ρε φίλε! Κάποιες φορές πονούν κι άλλες είναι σκέτη αμβροσία!