ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν και είμαι λάτρης αυτών των ρολογιών. Απο τα δέκα μου χρόνια. Στα 13 μου(1995) ένας φίλος μου μου έστειλε μια μικρή παλιά αφίσα του 1989 με promotion αυτών των ρολογιών. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο..απεικόνιζε έναν πολύ γλυκό και όμορφο νεαρό να κρατάει αγκαλιά μια κοπέλα(γυρισμένη πλάτη) και το χέρι του στην πλάτη της, να φοράει αυτό το ρολόι. Τον ερωτεύτηκα. Έτσι απλά. Ήταν δυο σε ένα, κυριολεκτικά. Κατάλαβα οτι ήμουν ένα αγόρι διαφορετικό απο τα άλλα και οτι είχα ερωτευτεί. Με την αγνή έννοια, όχι με σεξουαλικές σκέψεις(αυτές ήρθαν αργότερα) αλλά με αγνά συναισθήματα. Με τη δύναμη που ερωτεύεται ένας ρομαντικός έφηβος που αναγνωρίζει την ψυχή του στο πρόσωπο του άλλου, που θέλει να γράφει στίχους και ποιήματα φανταζόμενος το πρόσωπο αυτού που έχει ερωτευτεί. Που δακρύζει μεγαλώνοντας όταν τον σκέφτεται και ακούει το "is there anybody here but me" ή το "the look of love" της Springfield. Τον έψαξα για πολύ, μέσω you tube, μέσω site, ρωτώντας την συγκεκριμένη εταιρία για αρχεία φωτογραφήσεων του 1989 και γενικά εξάντλησα κάθε λύση. Όχι για να τον γνωρίσω απο κοντά. Θα μου ήταν αρκετό να ξέρω το όνομά του μόνο. Έστω αυτό..Τίποτα. Μάλλον θα παραμείνει στην καρδιά μου σαν ένα απωθημένο, σαν κάποιος που θα μείνει μέσα μου ως ο "ανεκπλήρωτος έρωτας" της ζωής μου. Αυτό που με παρηγορεί είναι οτι θα παραμείνει αψεγάδιαστος, γιατί οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι και οι πιο δυνατοί, επειδή δεν σηκώνουν τα βάρη του χρόνου και της φθοράς του. Γιατί μένουν πάντα ζωντανοί χωρίς καμιά καθημερινή ρουτίνα. Σήμερα είμαι 30. Έχω καριέρα, έχω φίλους που με αγαπάνε και αγαπάω, έχω ένα "γεμάτο βιογραφικό" απο εραστές που πέρασαν απο το κρεβάτι και τη ζωή μου και επίσης, ακόμα και τώρα 17 χρόνια μετά, έχω μέσα μου έναν έρωτα για κάποιον που δεν ξέρω. Έναν έρωτα που ονειρεύομαι να ζήσω, που μπορεί να μη ζήσω, να μην γνωρίσω...Σημασία έχει οτι ο έρωτας είναι μια απο τις κινητήριες δυνάμεις του ανθρώπου και όπως είπε κάποιος σοφός "όσο ζώ ελπίζω και όσο ελπίζω, ζώ".