ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
21.12.2019 | 18:58

Το ανεπιθύμητο παιδί

Πονάνε οι διακρίσεις στον έξω κόσμο πόσο μάλλον οι διακρίσεις απ' τους ίδιους τους γονείς σου.. Βαθύ τραύμα! Αν ρε αντέχατε μόνο ένα παιδί ας μενατε στο ένα το πρωτότοκο! Αλλά ένα ίσον κανένα μάθατε κομπλεξικοί κ μετά τα βρήκατε μπαστούνια! Να κάνετε όσα παιδιά χωράει η καρδιά σας, όχι παραπάνω! Ένα??? Ενα! 10? 10 κ μαγκιά σας! Κανένα??? Κανένα κ πάλι μαγκιά σας ! Αυτά από ένα εξοργισμένο δεύτερο παιδί που πάντα ήταν υποδεέστερο από το πρωτότοκο στην αγάπη της μάνας κυρίως ! Αν σας θυμίζει κάτι, είμαι η κοπέλα που είχα εξομολογηθεί πως η μάνα μου ευχήθηκε να χτυπούσα εγώ αντί ο αδερφός μου όταν πάνω σ έναν αγωνα δρόμου για πλάκα ο δεύτερος τραυματιστηκε! Ευτυχώς έχω τη διαύγεια να μην ανακατεύω τον αδερφό μου στις πικριες μου κ διατηρώ καλή σχέση μαζί του.. Δεν φταίει αυτός για την αδυναμία που του έχουν. Αν δεν τους έμοιαζα εξωτερικά θα ήμουν σίγουρη ότι ήμουν υιοθετημένο...
15
 
 
 
 
σχόλια
Ανεπιθύμητο παιδί δεν είσαι. Αν ήσουν δεν νομίζω να είχες έρθει στη ζωή. Πάντως είναι γεγονός πως οι μητέρες έχουν αδυναμία στους γιους και οι πατεράδες στις κόρες. Κι εγώ μεσαίο παιδί είμαι, και πάντα όλοι ασχολιοντουσαν παραπάνω με την μεγάλη "το καμάρι" για να την κάνουν το "τέλειο παιδί", και με την μικρή γιατι ήταν η μικρή και η χαϊδεμένη. Μάλιστα εμένα μια ζωή με σύγκριναν με την μεγάλη, και το μόνο που κατάφεραν ήταν να μας δημιουργήσουν μια αμοιβαία απεχθεια. Παρ'ολα αυτά κατάλαβα πως ο καθένας έχει τις αδυναμίες του, και δεν με πειράζει καθόλου. Εγώ είμαι εγώ, και δεν περιμένω κανένα σόι, να μου υποδείξει την αξία μου, και έμαθα να μην με αγγίζουν ούτε οι συγκρίσεις, ούτε να με απασχολούν ιδιαίτερα "οι λατρείες" και οι αδυναμίες του καθένα.Πάντως το γεγονός πως στην παιδική ηλικία ήμουν η πιο "παραμελημένη", προσωπικά με βοήθησε να αποκτήσω μόνη μου πειθαρχία, αυτονομία, ψυχική ανεξαρτησία και έμαθα να διαχειρίζομαι καλύτερα την κριτική. Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία από το όλο θέμα.
Δεν ξέρω αν το ζήτημα είναι αν θα δώσουμε ένα ποτήρι νερό ή όχι όταν γεράσουν, αλλά ότι μόνο μια παιδική ηλικία έχουμε. Και όλα τα παιδιά αξίζουν να εχουν μια όμορφη τέτοια. Πάντως όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι ακόμη κι αν δεν σ αγάπησαν, στάθηκαν όπως έπρεπε οι δικοί σου, εσύ δεν χρειάζεται να τους μιμηθείς κι ούτε να κάθεσαι σε σχέσεις που πρέπει να προσπαθείς συνέχεια για ν' αποδείξεις πως αξίζεις να σ αγαπάνε αλλά πάντα να σε βρίσκουν λίγο. Μερικές ελευθερίες στην σκέψη μας, που έχουν κερδηθεί μέσω πόνου, έχουν άλλη χάρη.
Ανία, δεν διαφωνώ. Ανεξάρτητα, όμως, από το τι είναι το σημαντικότερο στην όλη υπόθεση, η φροντίδα ενός ηλικιωμένου είναι συχνά πολύ δύσκολη υπόθεση. Σου τρώει πολύ χρόνο και ενέργεια. Εκτός αυτού, αν ο ηλικιωμένος είναι παράξενος άνθρωπος, η φροντίδα του γίνεται όχι μόνο κουραστική αλλά και πολύ ψυχοφθορα. Δεν βρίσκω, λοιπόν, κανένα λόγο να τα υποστώ όλα αυτά για έναν άνθρωπο που μου χάρισε μια τόσο άσχημη παιδική ηλικία.
Δεν έχει να κάνει με το αν θα το ξεπληρώσεις ή όχι. Δεν είναι θέμα εκδίκησης ακριβώς. Απλώς αν έχεις αποφασίσει να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και να μην έχεις καμιά απολύτως σχέση με κάποιον άνθρωπο, δεν θέλεις να έρχεσαι καθόλου σε επαφή μαζί του. Και αν αποφασίσεις να τον φροντίσεις στα γεράματα του, θα αναγκαστείς να τον υπομένεις.
Εκτός αυτού, η φροντίδα ενός άλλου ανθρώπου προϋποθέτει αγάπη. Αν τον άλλον δεν τον αγαπάς, δεν μπορείς και να τον φροντίσεις, γιατί θα καταλήξει ένα μαρτύριο όλο αυτό.
Ρε αγάπη μου γλυκιά σε καταλαβαίνω, είναι ικανοί να σε βγάλουν και τρελή επειδή η αλήθεια δεν τους βολεύει, λες κι εσύ δεν θα θελες ιδεατές σχέσεις. Αλλά όπως κι αν το κάνουμε, ακόμη και για δική σου παρανόηση να ήταν παιδική, όφειλαν να κάτσουν να ψαχτούν. Προσωπικά, με θυμώνουν απίστευτα τέτοιοι γονείς και τους βρίσκω απαράδεκτους. Ούτε εγώ μεγάλωσα σε ιδεατή οικογένεια και έχει τύχει να νιώσω αυτή την παράλογη διάκριση κι έτσι έχω καταλήξει πιο πολύ να θεωρώ ότι οικογένειά μου είναι οι άνθρωποι που μ' αγαπούν και τους αγαπώ, ευτυχώς έχω τέτοια άτομα στη ζωή μου και το εκτιμώ. Αλλά ξέρω πόσο πονάει να γίνονται διακρίσεις και μάλιστα παράλογες, αλλά σου εύχομαι ολόψυχα ότι δεν αξίζεις να βασανίζεσαι εσύ γι΄ αυτό, όσες αποστάσεις χρειάζεται για να είσαι καλά, ψυχικές και σωματικές και χωρίς ν΄απολογηθείς ποτέ και σε κανέναν. Απέξω όλοι ανώτεροι και μεγαλόψυχοι μπορούν να το παίξουν. :)
Μόνο αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα να το κάνεις κι ας πιάνει και σεντονάρες. :) πάντως δεν φταίμε για όσα περάσαμε και ούτε είναι κακό να τα πούμε, απλά πρέπει να ξέρεις ότι ζούμε σε έναν κόσμο που πολλοί θα σου πουν ότι σου άξιζε η όποιας μορφή κακομεταχειριση.
Ισχύει, γι αυτό πρέπει να λέμε μόνο όσα αντέχουμε να μας τα πουν για να μας πληγωσουν και να μην ντρέπεσαι για πράγματα που δεν ευθύνεσαι. Μεγάλη απελευθέρωση να μη νιώθεις ότι φταις για τη μλκια που δέρνει τους άλλους και να μην βλέπεις ιερά πράματα επειδή έτσι σου είπαν, να αντιλαμβάνεσαι την ουσία.
Scroll to top icon