ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σήμερα επιστρέφοντας στο σπίτι βρήκα ότι μου το είχαν "ανοίξει". Λέξη πλέον πού τόσο συχνά ακούμε. Δεν είχαν κάτι που θα ενδιέφερε έναν "μπουκαδόρο" (έτσι μου είπαν ότι τους αποκαλούν) να πάρει. Ειχαν σκορπίσει μόνο το περιεχόμενο κάποιων συρτάριων, και απο ένα κουτί-μπιζουτιέρα (λέμε τώρα) άδειασαν το περιεχόμενο νομίζοντας ότι έκαναν την "μπάζα" τους.Τι κρίμα. Εκει μέσα φύλαγα την ψυχή μου και μόνο. Ενα δακτυλιδι του συγχωρεμενου του πατέρα μου, άνθρωπος του μεροκάματου το φορούσε τις "γιορτάδες" στην εκκλησια και στα πανυγήρια και καμάρωνε που αξιώθηκε να φορέσει και αυτός ο άνθρωπος του μεροκάτου χρυσο δακτυλιδι με τα αρχικάτου καλλιγραφηκά χαραγμένα. και γω η άχρηστη το έχασα. Δεν εχει σημασία με ποιο τρόπο,σημασία έχει ότι δεν το έχω πια.Η γιαγια μια δυναμική γυναίκα που έβαζε κάτω δέκα άνδρες και στο μυαλό και στο κουράγιο και στον πολεμο της ζωής. Πόσο την αγαπούσα και πόσο μ αγαπούσε την είχα είδωλό μου και πάντα παραπονιόμουν στους γονείς μου γιατί δεν μου έδωσαν το ονομά της. μέχρι που σκέπτομαι να πάω στη Δημαρχεία να τοπροσθέσω και το δικότης στο βαπτιστικο μου. φόραγε πάντα ένα δακτυλίδι από ασήμι που είχε φθαρεί τόσο από τα χρόνια που νόμιζες ότι ήταν από "πάφλο". Οταν μου το άφησε το φορούσα και έλεγα είμαι η γιαγια και καμάρωνα. και δεν το έχω πια .σαν να έκοψαν βιαια την επαφή μου με κείνο το λατρευτό πλάσμα, που ακόμα και τώρα ακουμπούσα νοερά στον ώμο της και τα λέγαμε.......Και μια καρφίτσα το τελευταίο δωρο μιάς αγάπης..Αυτήν την είχα να βρίσκεται. Τα προηγούμενα είναι που με κάνουν να κλαίω απο το πρωϊ .Καλύτερα να είχα χρήματα να τα είχαν αφήσει στο σπίτι και να τα έπερναν, παρά που μου πήραν κομμάτια της ψυχής μου αναντικατάστατα, λατρευτά, συγνώμη μπαμπα,συγνώμη γιαγιά που δεν στάθηκα αντάξια της μνήμης σας. εγώ δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ.Φωτογραφία: σήμερα επιστρέφοντας στο σπίτι βρήκα ότι μου το είχαν "ανοίξει". Λέξη πλέον πού τόσο συχνά ακούμε. Δεν είχαν κάτι που θα ενδιέφερε έναν "μπουκαδόρο" (έτσι μου είπαν ότι τους αποκαλούν) να πάρει. Ειχαν σκορπίσει μόνο το περιεχόμενο κάποιων συρτάριων, και απο ένα κουτί-μπιζουτιέρα (λέμε τώρα) άδειασαν το περιεχόμενο νομίζοντας ότι έκαναν την "μπάζα" τους. Τι κρίμα. Εκει μέσα φύλαγα την ψυχή μου και μόνο. Ενα δακτυλιδι του συγχωρεμενου του πατέρα μου, άνθρωπος του μεροκάματου το φορούσε τις "γιορτάδες" στην εκκλησια και στα πανυγήρια και καμάρωνε που αξιώθηκε να φορέσει και αυτός ο άνθρωπος του μεροκάτου χρυσο δακτυλιδι με τα αρχικάτου καλλιγραφηκά χαραγμένα. και γω η άχρηστη το έχασα. Δεν εχει σημασία με ποιο τρόπο,σημασία έχει ότι δεν το έχω πια. Η γιαγια μια δυναμική γυναίκα που έβαζε κάτω δέκα άνδρες και στο μυαλό και στο κουράγιο και στον πολεμο της ζωής. Πόσο την αγαπούσα και πόσο μ αγαπούσε την είχα είδωλό μου και πάντα παραπονιόμουν στους γονείς μου γιατί δεν μου έδωσαν το ονομά της. μέχρι που σκέπτομαι να πάω στη Δημαρχεία να τοπροσθέσω και το δικότης στο βαπτιστικο μου. φόραγε πάντα ένα δακτυλίδι από ασήμι που είχε φθαρεί τόσο από τα χρόνια που νόμιζες ότι ήταν από "πάφλο". Οταν μου το άφησε το φορούσα και έλεγα είμαι η γιαγια και καμάρωνα. και δεν το έχω πια .σαν να έκοψαν βιαια την επαφή μου με κείνο το λατρευτό πλάσμα, που ακόμα και τώρα ακουμπούσα νοερά στον ώμο της και τα λέγαμε....... Και μια καρφίτσα το τελευταίο δωρο μιάς αγάπης..Αυτήν την είχα να βρίσκεται. Τα προηγούμενα είναι που με κάνουν να κλαίω απο το πρωϊ .Καλύτερα να είχα χρήματα να τα είχαν αφήσει στο σπίτι και να τα έπερναν, παρά που μου πήραν κομμάτια της ψυχής μου αναντικατάστατα, λατρευτά, συγνώμη μπαμπα,συγνώμη γιαγιά που δεν στάθηκα αντάξια της μνήμης σας. εγώ δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ.