ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή την απώλεια ενός καλού μου φίλου που ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου και το λέω μετά λόγου γνώσεως αλλά και με βάση κάποιες σκέψεις που με απασχολούσαν ανέκαθεν πιστεύω πως οι σχέσεις μας ερωτικές και φιλικές επηρεάζονται άμεσα από τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες της ζωής μας. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε σε αυτό. Ακόμα και οι οικογενειακές σχέσεις επηρεάζονται που υποτίθεται ότι δεν θα έπρεπε, υποτίθεται με τους συγγενείς σου έχετε το ίδιο αίμα. Πόσο μάλλον οι ερωτικές και φιλικές σχέσεις που στην ουσία τις περισσότερες φορές είναι υποκριτικές. Εντάξει υπάρχουν κι εξαιρέσεις αλλά στην ουσία ανεχόμαστε και μας ανέχονται οι άλλοι για να μη μείνουμε μόνοι ή για άλλους προσωπικούς λόγους γι' αυτό τις περισσότερες φορές υπάρχει και το πισώπλατο ''θάψιμο''. Θα ήθελα να μάθω αν κάποιος άλλος συμμερίζεται αυτή την άποψη με σοβαρά επιχειρήματα είτε υπέρ είτε κατά. Οι περισσότεροι γύρω ενώ βλέπουν το αδιέξοδο αν τους ρωτήσεις ισχυρίζονται υπεροπτικά πως όλα είναι πανεύκολα, μπορείς άνετα να κάνεις και φίλους και σχέση και τα πάντα κι ότι αν δεν μπορείς έχεις κάποιου είδους κοινωνική αναπηρία την οποία πρέπει να λύσεις ας πούμε με τον ψυ σου, ψυχανάλυση, ψυχολόγος-ψυχίατρος κτλ... Ακόμα κι αυτό όμως σημαίνει πως έχεις την άνεση να διαθέτεις το ποσό που κοστίζει η ψυχανάλυση. Αυτό δεν το σκέφτεται κανείς ή το προσπερνάει ύπουλα. Η λύση που προτείνεται είναι δωρεάν ας πούμε ψυχανάλυση σε δομές του δήμου και τέτοια, που είναι ατέλειωτη η γραφειοκρατία. Δηλαδή θα περάσεις από τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας ώστε να αποδείξεις στις δημόσιες υπηρεσίες πως είσαι φτωχός και δικαιούσαι δωρεάν ψυχανάλυση και αν τελικά σου την προσφέρουν τότε θα πας στον εν λόγω γιατρό και θα αρχίσεις να κάνεις ψυχική εσωτερική εξωτερίκευση για να βρεις ποιό τραύμα ή ποιό απωθημένο είναι θαμμένο βαθιά σου έτσι ώστε να λύσεις τα θεματάκια σου και να προχωρήσεις στη σύναψη φιλικών κι ερωτικών σχέσεων ενώ στην ουσία αυτό που σου δημιουργεί πρωτίστως όλο αυτό το άγχος και την ανικανότητα σύναψης σχέσεων είναι η ίδια σου η φτώχεια που σε έφερε στο σημείο να διεκδικήσεις ως και δωρεάν ψυχανάλυση. Εντάξει σε συνδυασμό και με άλλα θέματα που πιθανόν να σε απασχολούν αλλά είναι κι αυτό κάτι πολύ σημαντικό ενώ θα κάθεσαι στον καναπέ και θα σκαλίζεις τραύματα περασμένων δεκαετιών και της παιδικής σου ηλικίας ώστε να βρεις τι σε εμποδίζει στη σύναψη σχέσεων. Η λύση που θα προταθεί για τη φτώχεια είναι η εύρεση δουλείας ή καλύτερης δουλειάς απ' αυτήν που έχεις τώρα, κάτι όνειρα απατηλά δηλαδή για κάποιους ανθρώπους. Και μένεις απλώς με το στίγμα της κοινωνικής αναπηρίας κι ότι φταις εσύ που δεν το παλεύεις όπως πρέπει. Συμπέρασμα: Η ζωή είναι ένα αδιέξοδο. Κάποιες φορές έχει και πλάκα πάντως.