ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όντας ισορροπημένοι ολοκληρωνόμαστε μέσα από την σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους.

Ωραία πιστεύω πως είναι ανώφελο το να ψάχνει κανείς την "αλήθεια" στο μισό και το ολόκληρο. Είναι σα να ψάχνουμε τη σωστή απάντηση στο ερώτημα με το μισοάδειο και το μισογεμάτο ποτήρι. Δεν υπάρχει απάντηση που να γίνεται αποδεκτή ως σωστή από όλους γιατί πολύ απλά είναι θέμα οπτικής, ερμηνείας και φυσικά συγκυρίας. Ποιος μπορεί να πει πως καλύπτει όλες του τις ανάγκες μόνος του και δεν έχει ανάγκη από κάποιον σύντροφο, τώρα ή κάποτε στο μέλλον; Αυτή η σκέψη παραπέμπει ενστικτωδώς στην απάντηση πως είμαστε ατελή όντα που τείνουμε να χρειαζόμαστε ή να επιθυμούμε συντροφιά. Επίσης ποιος λέει πως ένας άνθρωπος που είναι "μόνος" του είναι μίσος άνθρωπος; Που δεν ξέρει ποιος είναι, τι θέλει ή είναι παράταιρος κοινωνικά, ερωτικά, συναισθηματικά, επαγγελματικά; Μπορεί να είναι ένας ελεύθερος αλλά καθόλα υγιής χαρακτήρας.Γενικά πιστεύω πως υπάρχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον στην ερμηνεία του καθενός παρά στο τελικό πόρισμα που μας θέλει ολόκληρους ή μισούς. Εξάλλου είμαστε τόσο διχασμένα όντα που κάθε τρεις και λίγο οι πράξεις μας αναιρούν τις θεωρίες μας, και αυτοπροσδιοριζόμαστε ανά δευτερόλεπτο. Εσείς δηλαδή, εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω, ένα κρύο ντουζάκι φτάνει για την ώρα. Εντάξει, όταν λέω κρύο, δεν εννοώ και μπούζι, χλιαρό αλλά δροσερό :Ρ

Θεωρητικολογίες. Οι σχέσεις και κυρίως οι άνθρωποι δεν είναι υλικά στο χημικό εργαστήριο ώστε συγκεκριμένες δοσολογίες να μας δίνουν ορισμένο αποτέλεσμα.

Ο ανθρωπος οφειλει να ειναι μια ολοκληρωμενη προσωπικοτητα,δυστυχως δεν ειναι ευκολο να επιτευχθει. Αν αναζηταμε την ολοκληρωση μας μεσα απο ανθρωπινες σχεσεις ειδικα με διαφορετικες επιθυμιες το πιθανοτερο ειναι να αποτυγχουν. Βεβαιως ο ανθρωπος ειναι ον που εχει αναγκη την συντροφικοτητα και την αναζηταει, για αυτο δεν πρεπει να την απευχομαστε και την απομακρυνουμε.

Συμφωνώ με την άποψη ότι εμείς πρέπει να είμαστε ολόκληροι και να μην περιμένουμε κάποιον άλλο να συμπληρώσει αυτά που μας λείπουν. Ένας άνθρωπος που μπορεί να σταθεί μόνος του μπορεί και να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσει. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια να απωθούμε τους άλλους και να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Το ιδανικό είναι να μπορείς να σταθείς μόνος σου αλλά να μην χρειαστεί ποτέ να το κάνεις.

Προσωπικά θα συμφωνήσω με την δεύτερη άποψη καθώς θεωρώ ότι είναι λάθος να περιμένεις από κάποιον να σε ολοκληρώσει αυτό που οι ρομαντικοί λένε το "άλλο μας μισό" Ένα πρέπει να είσαι από μόνος σου και να ψάχνεις με κάποιον να ταιριάξεις και να μοιραστείς αυτή την ολοκλήρωση που σίγουρα σε κάνει να μαθαίνεις και άλλα. Δεν πρέπει να περιμένουμε από κανένα για να νιώθουμε εντάξει γιατί αυτό αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε συναισθηματικη εξάρτηση από το σύντροφο