ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φανταστείτε μια αίθουσα μπαλέτου, τεράστια, που κάθονται σε κύκλο σαραντατέσσερα παιδιά. Εξετάζονται πάνω σε κάτι που δεν μπορώ να πω γιατί θα καρφοθώ πολύ. Όλοι μας πρέπει να πούμε ανοιχτά και δυνατά μια προσωπική μας ιστορία που μας άλλαξε τη ζωή. Την καθόρισε. Μία κοπέλα αρχίζει να μιλάει, εγώ λίγο βαριέμαι, λίγο πεινάω, λίγο κατουριέμαι. Μέχρι που καταλήγει στο ότι σε πολύ μικρή ηλικία κακοποιήθηκε σεξουαλικά... και γαμώ την κοινωνία μου, ξαναγυρνάει στα αυτιά μου ξανά και ξανά. Η κοπέλα είναι μια πολύ νορμάλ τύπισσα που μου άρεσε και μου αρέσει η παρέα της πριν και μετά από αυτή την πληροφορία. Δεν τη λυπάμαι. Την θαυμάζω, τη ζηλεύω για το θάρρος της, την εκτιμώ. Βλέπεις καμιά φορά παιδιά στον δρόμο και λες τα μαλακισμένα τι έννοιες να έχουν. Είναι είκοσι χρονών ή δεκαεννέα. Δεν ξέρω αν έχει έννοιες. Σίγουρα έχει τεράστια δύναμη. Δύναμη που τη μετέφερε ταυτόχρονα σε 50 και κάτι ανθρώπους. Όσους βρίσκονταν στην αίθουσα.