ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο άσχημο αλήθεια είναι να θεωρείς κάποιους ανθρώπους δεδομένους. Να πιστεύεις πως θα είναι πάντα εκεί για σένα, σαν καναπέδες άψυχοι κι ακούνητοι. Δεν είναι καναπέδες όμως. Είναι άνθρωποι με αισθήματα, ανασφάλειες, πάθη, αδυναμίες, φοβίες, εμπειρίες. Φεύγεις όποτε θέλεις. Έρχεσαι όποτε θέλεις. Αυτοί όμως πάντα σε περιμένουν. Σε περιμένουν, για να σε συμβουλεύσουν, να σε βοηθήσουν, να σε αγαπήσουν, να σε μαλώσουν, να σε ακούσουν, να σε φροντίσουν, να σε κάνουν να γελάσεις, να σε σώσουν από τον εαυτό σου τον ίδιο που δεν αντέχεις πια.Κι εσύ απλά τους θεωρείς δεδομένους. Κι απαιτείς. Απαιτείς να σου δώσουν ακόμη περισσότερα. Πόσο πλεονέκτης!!!Κι όταν φύγουν από τη ζωή σου, άλλοι νωρίτερα κι άλλοι αργότερα, πάλι απαιτείς. Απαιτείς να επιστρέψουν. Γιατί απαιτείς? Τι έκανες για να μη φύγουν? Έφυγαν, επειδή είναι άνθρωποι. Δεν άντεξαν άλλο.Πόσο σπουδαίο δώρο είναι ο χρόνος που σου αφιερώνουν οι άνθρωποι!Πόσο σπουδαίο δώρο είναι να σε θεωρούν κομμάτι της καρδιάς τους της ίδιας!Πόσο μικρός είσαι, για να καταλάβεις την αξία αυτών των δώρων!!!