ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και τώρα, τι έμεινε να κάνω. Όλα περνούν, αργά ή γρήγορα, θα έπρεπε να το νιώθω όχι μόνο να το λέω, έχει ξανασυμβεί να χάνω τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Και μάλιστα πιο βίαια και οριστικά. Η ζωή συνεχίζεται αμείλικτα. Μήπως είναι εγωισμός γιατί δεν με επιλέγει πια, γιατί δεν με θέλει πια στη ζωή του, φόβος και ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι? Είναι θρήνος και απελπισία για το χαμό του ίδιου του ατόμου ή όλων των ονείρων που κάναμε μαζί? Αυτά τα ίδια δεν θα ξανα-υπάρξουν με το ίδιο χρώμα, την ίδια δυναμική. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι όλα θα καταρριφθούν έτσι. Αφέλεια της νιότης. Υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ίσως. Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Ούτε η θλίψη μου. Χρειάζεται τόσος χρόνος όμως, και ο φόβος είναι παραλυτικός. Θα τα καταφέρω? Τι θα απογίνω στη ζωή μου? Όταν η ζωή σου παίρνει κάτι, σου δίνει κάτι άλλο μετά, αλλά θα πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοικτά να το δεις. Όλα ακούγονται τόσο δύσκολα, σχεδόν ανέφικτα ή όχι για μένα. Οι άλλοι μπορούν, εγώ δεν έχω το κουράγιο για τίποτα. Τόσοι μήνες πέρασαν και άλλοι τόσοι που ασφυκτιούσα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Learn to let go. It'll be for the best.