ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε ένα μήνα φεύγω από τη Θεσσαλονίκη και δηλώνω εξαιρετικά χαρούμενη. Απογοητεύτηκα από αυτό που βρήκα εδώ, και από την κατάσταση και τους ανθρώπους. Να ξεκινήσω με όλη την ''φοιτητική φάση'': οι έξοδοι ξεκινάν στις 12 το βράδυ, στο βωμό της φοιτητικής ζωής επιτρέπεται οι προβολές ταινιών στα πανεπιστήμια να ξεκινούν με καθυστέρηση 1 (ή και περισσότερης) ώρας, για να έχεις στάνταρ κύκλο πρέπει να ενταχθέις σε κάποια ομάδα (είτε αυτό είναι πολιτικό σχήμα είτε μουσική/κινηματογραφική/θεατρική(μπλιαχ) ομάδα είτε κάποια κατάληψη - δεν κάνω καν λόγο για τρεντο-μετριο-εντεχνοκαταστασεις, αυτα τα είχα ξεγραμμένα από όταν ήμουν 14). Για να είσαι ''κουλ'' καλό είναι να καπνίζεις, να πίνεις, να πηγαίνεις σε όλα τα πάρτι-εκδηλώσεις, και φυσικά να μιλάς αργκό. Δεν το αντέχω αυτό, να χαραμίζω τον εαυτό μου και το σώμα μου στα πλαίσια αυτά. Να μην κάνω λόγω για τις καταλήψεις και όλο το ''αναρχικό'' πνεύμα που κυριαρχεί. Ήμουν πολύ ανοιχτή προς αυτήν την ιδεολογία, μέχρι που στο 2ο έτος άκουσα την περίφημη φράση ''Αν θες να βρεις γαμάτο γκόμενο, γίνε αναρχικιά''. (από κοπέλα που είναι η πλεόν αναρχικιά) Ε όχι. Σας απορρίπτω και επιλέγω να ζήσω όπως μου αρέσει, δηλαδή να ντύνομαι όπως θέλω (προσεγμένα!), να κοιμάμαι νωρίς, να πηγαίνω στη σχολή, να μην πίνω, να μην καπνίζω, να μην αρκούμαι σε φοιτητικές μετριότητες τύπου ''στο δρόμο είναι οι μπάτσοι αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους''. Ίσως αν δεν είχα ταξιδέψει τόσο σαν μαθήτρια και το πρώτο μου άνοιγμα στη ζωή ήταν η Θεσσ να ικανοποιούμουν και να πάθαινα κατάθλιψη που φεύγω. Και κάπως έτσι καταλαβαίνω γιατί η Θεσσαλονίκη έχει τη φήμη της καλύτερης φοιτητούπολης(μπλιαχ επίσης!), γιατί προφανώς βγήκε από καταπιεσμένα παιδιά που πήγαν φοιτητές και ''ανακάλυψαν τον κόσμο'' με τα ξενύχτια, την ''αλληλεγγύη'' (όχι δεν είναι αλληλεγγύη αυτό που κάνετε), την άλλη φάση γενικότερα. Λοιπόν, αντίο Θεσσαλονίκη! Δεν θα μου λείψεις καθόλου!