ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ πως σε όλη μου τη ζωή από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι τώρα η σχέση μου με τις γυναίκες ήταν η εξής: Όταν κάποια φορά μου άρεσε κάποια, γνωριζόμασταν, της έλεγα πως μου αρέσει και μετά από λίγο καιρό της έκανα κάποιο δώρο γιατί έτσι αισθανόμουν. Ανάλογα με τα γούστα της, όχι κάτι ιδιαίτερα ακριβό μα ούτε και κάτι ευτελές. Αν μέσα από τις συζητήσεις μας μάθαινα πως της αρέσει κάποιος καλλιτέχνης ή συγγραφέας, της αγόραζα ένα άλμπουμ ή ένα βιβλίο ή ένα φωτογραφικό βιβλίο αν ενδιαφερόταν για τη φωτογραφία ή ένα καλαθάκι με αρώματα και προϊόντα περιποίησης ή ένα σκέτο άρωμα ή κάποιο μικρό όμορφο διακριτικό κόσμημα. Από την πρώτη κιόλας γνωριμία μας έβλεπα την αγωνία στα μάτια τους μην τύχει και τους ζητήσω κάτι παραπάνω, κάτι ερωτικό. Ησύχαζαν πολύ γρήγορα όταν έβλεπαν ότι κάτι τέτοιο μ' εμένα δεν πρόκειται να συμβεί κι ότι δεν ήμουν σαν τους άλλους. Κάποιες μου το έλεγαν κιόλας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ότι ευτυχώς δηλαδή που δεν είμαι σαν τους άλλους και δεν τις φέρνω σε αμηχανία γιατί δεν θα ήθελαν ποτέ να τους ζητήσω κάτι ερωτικό, μού το έλεγαν έτσι ακριβώς. Κι ότι αυτό τις ανακούφιζε. Μου έλεγαν πως αυτή η στάση μου απέναντί τους ήταν πολύ καλή γιατί δεν θα άλλαζαν ποτέ πεζοδρόμιο όταν με έβλεπαν ούτε θα άλλαζαν ποτέ μέρος αν σύχναζαν κάπου δηλαδή και τύχαινε να συναντηθούμε γιατί αισθάνονταν ασφάλεια. Μου μιλούσαν άνετα μια ζωή για τον πρώην τους, τον νυν τους, τα επαγγελματικά τους, κάναμε διάφορες καλλιτεχνικές συζητήσεις αν τις ενδιέφερε κάτι και έκλειναν με το εις το επανιδείν ας πούμε. Κι όλες μου έλεγαν ότι μού εύχονται τα καλύτερα και να βρω κι εγώ κάποτε μια σύντροφο. Όλα τα χρόνια χωρίς κάτι να αλλάξει. Δεν προσέγγιζα φυσικά όποια γυναίκα βρισκόταν μπροστά μου , μόνο λίγες που μου άρεσαν και χωρίς ερωτικό σκοπό κι ας ένιωθα κάποια ερωτικά σκιρτήματα. Δεν είχε σημασία η ερωτική πράξη τόσο για μένα όσο ένα φιλί, ένα χάδι, μια αγκαλιά, μια βόλτα, ένα άγγιγμα, κάτι που φυσικά δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο η Ειρήνη στο Δημοτικό πριν είκοσι εννέα χρόνια που μου άρεσε πολύ και ήταν στην τάξη μου θυμάμαι όταν της ακούμπησα δειλά το δώρο της στο θρανίο και την χαιρέτισα για μεσημέρι όπως κάθε μέρα άλλωστε έτρεξε πίσω μου και με φίλησε στο μάγουλο και με αγκάλιασε. Σε αυτή τη θέση με έχει βάλει η ζωή. Κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζουν τον έρωτα τελικά κι είναι ερωτικά αόρατοι για πάντα.