ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εμείς τελειώσαμε το σχολείο τα "καλά" χρόνια. Τότε που μας μεγάλωναν για να γίνουμε υπάλληλοι στο δημόσιο, στελέχη στις πολυεθνικές, γιατροί, δικηγόροι και στρατιωτικοί. Τότε που στόχος ήταν να "βολευτείς". Να βρεις μια καλή δουλίτσα ή αλλιώς ένα καλό παιδί και να φτιάξεις τη ζωή σου.. Να φτιάξεις τη ζωή σου πριν τα 30, να έχεις ένα σπίτι , ένα αυτοκίνητο, λεφτά για ταξίδια και όνειρο ζωής να πάρεις ένα κότερο. Τότε που αγόραζες περιοδικά, πλήρωνες το εισιτήριο στο σινεμά 12 ευρώ και τον espresso 6, δεν πα να τον έπινες και στην κωλοπετινίτσα. Που η ΔΑΠ ήταν πρώτο κόμμα στα πανεπιστήμια γιατί έκλειναν τα καλύτερα τραπέζια στα μπουζούκια και ήταν ντροπή να φοράς κάτι που δεν άνηκε σε γνωστή μάρκα. Τότε που οι μικρομεσαίοι μεγαλοπιάνονταν και όλοι μαζί ζούσαμε το "ελληνικό όνειρο" στο Happyville(κάπου στην Ελλάδα έξι χρόνια πριν).Και τώρα που μας έσκασε η τσιχλόφουσκα στη μούρη, απελπιστήκαμε. Και σέρνουμε τα κακομαθημένα κουφάρια μας με την απόγνωση και την απελπισία να μολύνει και τους άλλους, τους υγιείς. Ούτε εμείς φταίμε για τον τρόπο που μεγαλώσαμε, ούτε ευθυνόμαστε για όσα προηγήθηκαν της κρίσης. Δεν μπορείς να μεγαλώνεις χάμστερ και να τους ζητάς να γίνουν αρουραίοι από τη μια στιγμή στην άλλη. Η μικρή μου αδερφή, εχθές, με ρώτησε αν θα προλάβει να μεγαλώσει.. 12 χρονών είναι και φοβάται κάθε μέρα ότι κάτι θα γίνει. Κι εγώ φοβάμαι, αλλά δεν της το είπα γιατί ΚΑΝΈΝΑΣ δεν έχει το δικαίωμα να στερεί από μια γενιά το όνειρο. Όπως κι αν ζει, όπως κι αν μεγαλώνει. Χωρίς την ελπίδα σας έχουμε τελειώσει. Σε κάθε σας αγωνία, σε κάθε σας βήμα, σε κάθε σας ερώτηση, εμείς πρέπει να σας στηρίξουμε. Σας ΟΦΕΊΛΟΥΜΕ το χαμόγελο, ρε γαμώτο.