ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το είδος της μοναξιάς που σου προκαλεί τάσεις φυγής από όπου κι αν είσαι, ακόμη και με τους φίλους σου, που τους αγαπάς. Δεν αντέχεις ούτε εδώ, ούτε εκεί. Δεν αντέχεις την ύπαρξή σου, τους τοίχους που σε περιβάλλουν, το φαγητό που τρως. Βλέπεις όλους τους άλλους να ζουν, και συ είσαι παραλυμένος, πνίγεσαι, στενοχωριέσαι, αλλά είναι σαν έχεις χέρια δεμένα. Κανένα μέλλον δεν φαίνεται να υπάρχει, κανένας άνθρωπος που πραγματικά νοιάζεται. Γιατί ο καθένας από ένα σημείο και μετά αρχίζει να σχεδιάζει τη ζωή του. Δεν είσαι πια 18. Αυτό είναι το λογικό, έτσι πρέπει να ναι. Και όταν είσαι 24, δεν φτάνουν μόνο οι φίλο. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς, αλλά ούτε μόνο με αυτούς. Και στο τέλος-τέλος, κανείς δεν σε σκέφτεται πριν κοιμηθεί,κανείς δεν έχει ανάγκη τη μυρωδιά και την αγκαλιά σου. Κάθεσαι και χαζεύεις τις ζωές των άλλων, λες και κάποιος σου χει τσιμεντώσει τα πόδια. Δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα γινόσουν αυτό που έγινες. Νιώθεις τύψεις γιατί δεν εκτιμάς ό,τι έχεις. Δεν ξέρω γιατί τα γραψα σε β' ενικό. Τα παραπάνω υπάρχουν στο κεφάλι μου για χρόνια. Νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη εξομολόγηση που χω γράψει ποτέ. Εγώ δεν παίζει να την διάβαζα.