ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα απο την αδράνεια των αναμνήσεων...ο κόσμος δεν ήταν πια ο ίδιος..ξαφνικά κάτι είχε αλλάξει..μισοπεθαμένη στην αίγλη του φωτός..έτοιμη για κάτι καινούριο..η ψυχή έψαχνε απεγνωσμένα για ενα σημάδι αλήθειας...εκείνη η νύχτα ήταν κρύα και δροσερή...με το φεγγάρι ολόγιομο να μου δείχνει το δρόμο...ήξερα πως οι συνομιλίες με το παρελθόν έπρεπε να τελειώσουν..ποιός ο λόγος να βαυκαλίζεσαι..? Όλα είχαν σταματήσει εδώ και πολύ καιρό..εσύ είχες πάρει την αποφασή σου προ πολλού..μάλλον δεν είχα τάσο αξία για εσένα αλλά αυτό δεν θα το μάθω ποτέ...ίσως οι λέξεις που έβγαιναν κατευθείαν απο την καρδιά μου..ν'άγγιξαν έστω και λίγο την ψυχρότητα της δικής σου...μάταιος κόπος...τόσο καιρό χτυπούσα έναν τοίχο...μπορεί για κάποιο διάστημα να μου άνοιξες τα χέρια...όμως με τον φόβο και την ουρά κάτω απο τα σκέλια..έκλεισες με δύναμη το παράθυρο που είχες κάποτε αφήσει ανοιχτό..όλα μοιάζουν τόσο μακρυνά..και εγώ κουράστικα να μηρυκάζω τις αναμνήσεις ενος παρελθόντος...που δεν πρόκειται να γίνει παρόν..ποτέ ξανά..όχι ότι δεν έχω ευγνωμοσύνη για όσα μου πρόσφερες..μ'έκανες ν'αρχίσω να γράφω ξανά..και μισώ το γεγονός ότι θα μείνει αθάνατη η μνήμη σου..δεν το άξιζεις...που και που σε θυμάμαι..αλλά οχι μ'εκεινη τη νοσταλγική διάθεση που είχα πρώτα..κυρίως με μια ελαφριά δάση πίκρας...γιατί ενώ πήγαινε να ξεκινήσει το παραμύθι τελείωσε άδοξα..δεν νομίζεις πως μου οφείλεις μια συγνώμη..γνώριζες πως τα συναισθήματα μου ηταν αγνά για εσάνα..και εσύ έπαιξες μαζί τους σαν μια φλόγα που τρεμοπαίζει στο σκοτάδι...κατάφερες η θύμησή σου να μην είναι και τόσο ευχάριστη...αλοίμονο σ'έχω συγχωρέσει...σε τοποθέτησα σε βάθρο..και εσύ σαγινευτικά με θυσίασες στο βωμό της απελπισίας..να σαι καλά..εκεί που είσαι στον άγνωστο κόσμο σου..να σαι καλά...που μ'έφερες στα άκρα..ξεστράτισα απο τους στάχους μου και τον εαυτό μου..μόνο και μόνο για να σε δώ έστω και μια φορά...και το ευχαριστώ ηταν τα τάρταρα...υπερβολή ναί..γιατί όπως δήλωσες ότι μίλησες καθάρια .εχάθεις...αλήθεια δεν νιώθεις ντροπή..ν' αναζωπυρώνεις τόσα συναισθήματα..που με κόπο προσπάθησα να λησμονήσω..τόσο απροκάλυπτα και αδιάφθορα ξεσήκωσες τη θύελλα που αδυνατεί να κοπάσει μέσα μου...τι ήμουν? Ένα κνώδαλο των σαρκικών σου πόθων...δεν θα δεχθώ να μου πείς οτι δεν με σκέφτηκες..γιατί αυτό θα είναι ψέμα...σε μίσησε ολόκληρη η υπαρξή μου..και σε καταράστηκε...όμως τελικά για κάποιον λόγο η αγάπη νίκησε..θέλω να σου πώ αντίο..αλλά το να σε βλέπω συνεχώς μπροστά μου δεν με βοηθάει...θα πώ κάτι σαν επίλογο...σ'αγάπησα..και τώρα θα αφήσω το κάρμα ,αν υπάρχει, να κάνει τη δουλειά του..ξέρεις εσύ..θα σε αφήσω να βουλιάξεις στο ψέμα σου..σ'αυτό που λές κάθε μέρα στον εαυτό σου.οτι με έβλεπες "φιλικά"...τώρα το πόσο πολύ σ'αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις..οπως λεει και το τραγουδι.