ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χρονια τωρα νιωθω ενα ειδους απαθειας. Μεσα σε αυτην την απαθεια δε νιωθω καμια θλιψη. Οταν λεω απαθεια εννοω οτι οταν καποιος κοντινος μου (ποσο μαλλον ενας αγνωστος) θα μου ελεγε τον πονο του η θα παθαινε κατι κακο δε θα ενιωθα κατι. Η μητερα μου ειχε παει στο νοσοκομειο για εγχειρηση και ηταν ο πατερας μου που μου ειπε οτι πρεπει να παω να τη δω. Στη κηδεια της γιαγιας μου και του παππου μου δεν ενιωσα απολυτως τιποτα. Ειδικα στη κηδεια του παππου μου με ενδιεφερε να πιω κονιακ και ενω η μητερα μου στεναχωριοταν για τον πατερα της εγω προσπαθουσα να παρω κονιακ απο αλλα τραπεζια. Αν καποιος μου μιλουσε για ενα προβλημα του η για αποψη που εχει παθιαστει με αυτην, θα πιεζομουνα να βρω τι πρεπει να πω με αποτελεσμα σε ενα κατεβατο να γραψω 1-2 προτασεις. Αυτο ενοχλει το ξερω και σε οσους το εχω ομολογησει μου λενε ολοι νιωθουμε κενο η ολοι ειναι αναισθητοι με τους αλλους. Αλλα μια χαρα τους βλεπω να παθιαζονται με ιδεες, με πεποιθησεις και να γραφουν κατεβατα κειμενα σε φιλους τους. Και μπερδευομαι πολυ. Για ποιο κενο η απαθεια μου μιλανε? Τωρα η υποκρινονται πολυ πετυχημενα η δεν συννενοουμαστε καλα η εγω ειμαι μια αναισθητη μουλαρα. Αλλα γιατι να κατακρινομαι εγω οταν στα ατομα που το εχω πει λενε οτι και αυτα ειναι ετσι ? Εχω σκεφτει και το ενδεχομενο να εχω συναισθηματα μεσα μου απλα να μη το συνειδητοποιω, αυτο μου το ειχε πει ενας ψυχαναλυτης. Αρα μπορει να νομιζω οτι ειμαι αναισθητη χωρις ειμαι? Δεν ειμαι ατομο που θα εκανε κακο σε κανεναν. Τουλαχιστον συνειδητα. Αφου ξερω οτι δε δινω κανενα καλο σε κανεναν δηλαδη δε βοηθαω φτωχους κτλ η δε συγκινουμαι απο τις ειδησεις, ετσι δε θα εκανα ουτε κακο σε καποιον. Μπορει και εδω κατω στα σχολια να μου πειτε οτι οντως ολοι αναισθητοι ειναι. Ναι το ξερω αυτο. Αλλα ο καθενας επισης θα ελεγε οτι ειναι συναισθηματικος η ευαισθητος. Ποιοι ειναι τοτε οι αναισθητοι? Εχει τυχει να νιωθω και μονη σε αυτο. Και στα δικα μου ''προβληματα'' δε δινω την απαραιτητη προσοχη. Ειναι σαν να με εχω διαχωρισει απο τον κοσμο και απο τον ιδιο μου τον εαυτο και να αδιαφορω για το οτιδηποτε. Βεβαια ζωη και προσωπικοτητα ετσι δεν υπαρχουν γιατι δε διαθετω τιποτα απο τα δυο. Και υπαρχουν φορες που αναρωτιεμαι αν στα εφηβικα μου χρονια οταν μπορουσα να γραψω ενα κατεβατο , αν το εκανα επειδη νομιζα οτι ειμαι συναισθηματικη χωρις να ειμαι επειδη ειχα αναγκη να νιωθω καλος ανθρωπος. Τωρα καταβαθος νιωθω κακος ανθρωπος , ειδικα οταν βλεπω γυρω μου συναισθηματικους ανθρωπους και παθιασμενους ενω ξερω οτι εμενα δε με ενδιαφερει κατι. Και η μοναξια ειναι αναποφευκτη με τετοια συμπεριφορα. Καποιος θα μπορουσε να μου πει, ωραια τοτε να γινεις ευαισθητη και να κοιτας και τα προβληματα των αλλων. Θα πω δε μου βγαινει. Και αν δε μου βγαινει τι να εκανα; να υποκρινομουνα; Τουλαχιστον τωρα δε κατακρινομαι γιατι ειμαι απομονωμενη και μιλαω, αν μιλαω, πολυ τυπικα με αλλους η δε μιλαω καθολου. Δε ξερω αν τα λεω μπερδεμενα γιατι στο μυαλο μου ειναι μπερδεμενα.