ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν την παλεύω μια. Κάθε μέρα περισσότερη θλίψη και οργή. Είμαι 21, οι σπουδές μου πάνε από το κακό στο χειρότερο, λόγω οικονομικών, είναι σε άλλη πόλη και δεν μπορούσα να μείνω τόσο καιρό. Έκανα αίτηση για εστία, δεν με πήρανε, παρόλο που το εισόδημα μας είναι πάρα πολύ χαμηλό(έχω τσακωθεί αμέτρητες φορές στη σχολή για αυτό το λόγο, δεν κατάφερα τίποτα) . Έχω ξεμείνει χωρίς δουλειά στο σπίτι των γονιών μου, και απλά φρικάρω. Οι γονείς μου αδιάφοροι, η μάνα μου κατεβάζει ουίσκι κάθε μέρα και μιλάει με τον κάθε άγνωστο στα σοσιαλ, ο πατέρας μου άνεργος στον κόσμο του, η αδερφή μου επίσης. Δεν αντέχω, είναι τόσο τοξικ αυτό που ζω. Πριν τον κορονοϊό είχα δουλειά και προσπαθούσα να μαζέψω λεφτά να φύγω και σχεδίαζα να φύγω σεζόν μπας και τα κατεφερω. Εδώ και 3 χρόνια προσπαθώ να φυγω από εδώ, να πάω να σπουδασω, και δεν τα καταφέρνω. Έχω φτάσει στο αμήν. Χρωστάω όλη τη σχολή (δεν είχα λεφτά να πάω στις εξεταστικές μου που μέχρι τον σεμπτεβρη ήταν από κοντά) και έχω απελπιστεί. Σκέφτομαι ότι τώρα με τον covid και τα μαθήματα εξ αποστάσεως θα καταφέρω να περάσω μερικά μαθήματα, αλλά το θέμα είναι η ψυχολογία μου. Δεν μπορώ να ζω αλλο μες την φτώχεια, και με αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου,δε θέλω να τους βλέπω . Νιώθω ότι δεν νοιαστηκαν ποτέ για τη δική μου ζωή, και δεν με νοιάζει αλήθεια που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να με σπουδάσουν, με νοιάζει όμως που φαίνονται αδιάφοροι για αυτό. Ως και στο πανεπιστήμιο μόνη μου πέρασα αν είναι δυνατόν. Εύχομαι σε κανέναν να μη βιώσει το συναίσθημα να βλέπει τα όνειρα του να κατά στρέφονται από τόσο μικρή ηλικία και πόσο μάλλον να στερεθει το δικαίωμα του στην εκπαίδευση. Ίσως να φαίνεται ότι ρίχνω το φταίξιμο αλλού, αλλά δεν είναι έτσι,απλα έχω κουραστεί να προσπαθώ για τα αυτονόητα και έχω απελπιστεί. Ξυπνάω με κλάμα κοιμάμαι με κλάμα από τότε που πέρασα στο πανεπιστήμιο. Σόρι για το κατεβατό, ήθελα απλώς να τα βγάλω από μέσα μου, μιας και δεν έχω κανέναν να τα πω