ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και αυτή είναι χειρότερη από την «κανονική». Πας να γνωρίσεις ανθρώπους, αρχίζουν να σου συζητάνε και χάνεις πάσα ιδέα. Η μία πιστεύει ότι μας ψεκάζουν. Όταν της θέτω, ευγενικά πάντα, 2-3 δεδομένα, κάνει πίσω αλλά επιμένει. Την επόμενη μέρα, πάλι τα ίδια. Λέω τη γνώμη μου με ηρεμία και αποχωρώ ευγενικά για να εισπράξω μύδρους του στυλ «του συστήματος είσαι και εσύ… είναι πολλά που δεν ξέρεις…». Η άλλη πιστεύει ότι θα μας βάλουν τσιπάκι για να μας ελέγχουν και αυτά είναι σχέδια του αντίχριστου και… τα γνωστά. Σε άλλη συζήτηση πέφτω σε χριστιανοταλιμπάν, πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, ελλάς-στρατός-εθνικισμός κ.λπ., τα γνωστά. Πάντα με ευγένεια, πιστέψτε με, όταν διαπιστώνω ότι έχω να κάνω με «καμένη γη», διατυπώνω την άποψή μου και αποφεύγω κάθε περαιτέρω επαφή. Έχω πέσει και σε περίπτωση «ήρεμη». Ανησυχητικά ήρεμη. Μετά από λίγο καιρό κατάλαβα ότι επρόκειτο για κλινική περίπτωση. Οι κλινικές περιπτώσεις βασικά είναι οι περισσότερες. Είναι η «νέα κανονικότητα» (sic). Αρχικά (2-3 πρώτες συζητήσεις) νομίζεις ότι όλα είναι καλά και υπάρχει συνεννόηση και πολύ καλή επικοινωνία και ξαφνικά είτε τρως ένα πανηγυρικό ghosting χωρίς αιτία ή όντως παίρνει ψυχοφάρμακα η άλλη πλευρά και στο λέει ανοιχτά (ένα από τα δυο ghosting ήταν τέτοια φάση). Δεν είναι κακό να έχεις ψυχολογικά, όλοι έχουμε λίγο ως πολύ, αλλά όταν οι διακυμάνσεις του άλλου είναι τέτοιες που από ένα σημείο και μετά καθιστούν προβληματική κάθε επικοινωνία, υπάρχει θέμα. Αν είσαι functional, τότε οκ. Το κακό είναι που οι κλινικές περιπτώσεις είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να βρεις εκεί έξω σήμερα και ό,τι έχω γνωρίσει είναι non-functional. Φυσικά υπάρχουν και οι κλασικές τύπισσες που ψάχνουν χορηγό. Αυτές δεν ξέρω που να τις εντάξω. Δεν χρειάζεται κιόλας. Σεβαστό να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει στη ζωή του και να ψάχνει για κορόιδα (υπάρχουν άλλωστε πολλά) και να κοιμάται όπως στρώνει. It's not my business. Το μη-σεβαστό είναι η ανειλικρίνεια βέβαια. Δεν θέλω να κρίνω, παρόλο που έχω πέσει και σε τέτοια περίπτωση και έφαγα το ψέμα της ζωής μου, μέχρι να καταλάβω τι πραγματικά ήθελε να μάθει για μένα. Άλλες το κάνουν από ανασφάλεια, άλλες από κακία και οι γονείς φυσικά έχουν κάνει τη «ζημιά» τους εκεί. Έχω δει και τις δυο αυτές περιπτώσεις.Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία σήμερα εν πολλοίς. Καμένη Γη. Σίγουρα θα υπάρχουν και ισορροπημένοι άνθρωποι εκεί έξω, αλλά άντε να τους βρεις. Όλοι σχεδόν έχουν φύγει στο εξωτερικό και όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν, έμειναν ανάμεσα σε ψεκασμένους και ψυχασθενείς. Δεν καίγομαι να παντρευτώ και δεν με ενδιαφέρει να κάνω παιδιά να πω την αλήθεια. Έχω και άλλα πολλά ενδιαφέροντα πέρα από τη διαιώνιση του είδους. Έτσι είμαι εγώ, τι να κάνω; Να το παίξω κάτι που δεν είμαι; Κακό αυτό σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία όπως η δική μας. Έναν άνθρωπο να μπορώ να μιλήσω, να εμπιστευτώ, να ερωτευτώ, να είναι το κρυφό χαμόγελό μου και αυτά να είναι αμοιβαία. Και πας να γνωρίσεις κόσμο και η άλλη σου πετάει ένα «τα'χαν πει οι μοναχοί και οι σοφοί γέροντες αυτά που ήρθαν»…