ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουν περάσει 25 μέρες που δεν έχουμε επικοινωνήσει καν (με δικια μου πρωτοβουλια). Δεν μπορώ να δεκτώ καμια κατάσταση που θέλεις να πλασαρεις, δεν μπορω να δεκτω κατι που ξερω οτι δεν ταιριαζει σε μενα, δεν μπορω να δεκτω οτι εισαι τοσο εγωιστης που τα θελεις ολα δικα σου. Οσο και να με πονα, οσο και να νιωθω οτι εχασα πολλα και μονο που σε γνωρισα, οσο και να νιωθω οτι εκανα πραγματα που δεν ηθελα κατα βαθος, οσο και να με πληγωσες,δεν προκειται να επιτρεψω να μεινω στον πατο. Για λιγο διαστημα σε ηξερα αλλα ηταν δυνατα αυτα που νιωσαμε, για εσενα ακομη αμφιβαλλω γιατι απλα μπορει να ηθελες να παιξεις μαζι μου, και δεν μπαινω στην διαδικασια να σκεφτω γιατι να ηθελες κατι τετοιο αφου δεν σου εκανα ποτε κατι ασχημο, μπορει απλα να ηθελες να δοκιμασεις την δυναμη σου,μπορει απλα να εισαι σκαρτος. Οσο και να πονα μπορω να κρατησω το μαχαιρι στο κοκκαλο ακομη και να το σκαλιζω και να πονα, μεχρι που να μην έχει άλλο να σκαλισει και να παψουν να πεφτουν κομματια, σε εσενα ομως δεν θα επιτρεψω να με ποδοπατησεις. Στην αρχη ηθελα να σε εκδικηθω και να σε διαλυσω, και ενιωσα παραξενα με τον ευατο μου γιατι πρωτη φορα μου βρηκε τετοιο συναισθημα, επειδη ομως ξερω οτι δεν θα μπορουσα να κουβαλαω μεσα μου οτι εχω κανει κατι αρνητικο, ειπα στον ευατο μου οτι θα δωσω χρονο να σκεφτω και να περασει και ενα διαστημα και να δω αν ακομη θα θελω να ισοπεδωθεις και εσυ οπως εγω. Μετα απο το διαστημα που εχει περασει νιωθω οτι μαλλον δεν θελω να σε εκδικηθω και ξερω πως θα σε εκδικηθει η ιδια η φυση, ξερω οτι θα ζεις με σαρακι. Τελειως δεν μου εχει φυγει και μπορει περνωντας ο καιρος να θελησω να σου κανω κακο οπως εκανες και εσυ σε εμενα, θα πρεπει να το εχω επεξεργαστει καλα ομως γιατι δεν ξερω αν μπορω να κουβαλησω κατι τετοιο, ακουγεται χαζο αλλα αν δεν εχεις πειραξει ποτε κανεναν τοτε σου ειναι δυσκολο να ανταποδωσεις ακομη και κατι ασχημο που σου εκαναν. Δεν θελω να κανω εγω κατι κακο σε εσενα, αλλα ομολογω οτι θα ηθελα να φας τα μουτρα σου απο αλλους λογους και αιτιες, μπορει να με ευχαριστουσε αυτο. Απλα με πληγωσες πολυ και με χρησιμοποιησες κιολας και για αυτο μου βγαινει αυτο. Δεν το δειχνω, σφιγγω τα δοντια, βαζω το μαχαιρι πιο βαθια μεσα μου και περιμενω να περασει, εσυ απλα μπορεις να εισπραττεις την αδιαφορια μου, οτι δεν ξερεις τι θα γινει, οτι δεν ξερεις τιποτα για εμενα πια, οτι δεν ξερεις αν ποναω ή αν γελαω (ξερω οτι μαθαινεις οτι ειμαι καλα, και αυτο σε ενοχλει), η τιμωρια σου ειναι να μην κανω τιποτα πια, ουτε καλο, ουτε κακο, απλα να αδιαφορω. Εστω φιανομενικα, μεχρι να γινει ουσιαστικα. Την χαρα να δεις οτι εστω μου βγαζεις αρνητικα συναισθηματα (τυπου εκδικησης) δεν προκειται να στην δωσω. Δεν επρεπε να μου συμπεριφερθεις κατα αυτο τον τροπο γιατι εγω σου ανοιξα την ψυχη μου και σου εδινα μονο γελιο, ενω εσυ σκεφτοσουν μονο την παρτη σου. Υπαρχει παντα ομως θεια δικη και θα ηθελα να δω τι θα γινει απο μακρια, σαν παρατηρητης αδιαφορος...