28.3.2015 | 17:19
Απλά τραγικό.
Να προσπαθείς μήνες να μιλήσεις στο αγόρι που σου αρέσει. Κάθε φορά να βρίζεις τον εαυτό σου που δεν τόλμησες να του πεις έστω ένα γεια. Εκείνος να ρίχνει χαμόγελα, να μην στέλνει ξεκάθαρα σημάδια. Και έρχεται το πάρτυ, η ευκαιρία που τόσο πολύ περίμενες. Πίνεις ένας θεός ξέρει τι, αφήνεις στην άκρη κάθε ενδοιασμούς του στυλ "θα με περάσει για εύκολη/ απέλπισμένη αν κάνω την πρώτη κίνηση", αν και ντροπαλή ξεπερνάς τα όρια του εαυτού σου και κάνεις αυτό που δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα. Τον πλησιάζεις. Χορεύεις μαζί του. Βάζει τα χέρια του στην μέση του. Ακουμπάς πάνω στο ώμο του, στον λαιμό του. Όλο αυτό μοιάζει σαν όνειρο.Και ξαφνικά σου πεταει την ατάκα "Ξέρεις, μου αρέσουν οι άντρες. Και συγκεκριμένα κάποιος από την παρέα σου". Να μην σας τύχει!Πλέον δεν ξανακάνω πρώτη κίνηση. Στο κάτω-κάτω όποιος ενδαφέρεται βρίσκει τρόπο.
