Από τη γονεϊκή αγάπη πας στις εκφράσεις της ερωτικής αγάπης για να καταλήξεις ότι εσύ ήσουν εντάξει και έδειχνες την αγάπη σου αλλά έχεις παράπονα απ΄τον άλλον αφού οι πράξεις του δε σε κάλυπταν. Καταλαβαίνω το θέμα που θίγεις νομίζω (δε μου έδειξες ότι με αγαπάς, μόνο το έλεγες) αλλά όλος ο συλλογισμός σου μου φαίνεται άτοπος. Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να το αρχίσεις απ΄τους γονείς.
3.4.2016 | 03:47
Απο
τον πατερα η τη μητερα σας τι απαιτηση θα ειχατε; Να ειναι εκει οταν τον χρειαζεστε, να δινει το παρον, να σας ψαχνει, να σας κανακευει με λογια, να σας χαιδευει, ετσι δεν ειναι; Γιατι λοιπον να συγχωρουμε ανθρωπους που αδυνατουν να το κανουν αυτο για μας; Ακομα κι αν δηλωνουν οτι μας αγαπουν, μας αγαπουν μες στο κεφαλι τους, σιωπηλα, και τους φτανει αυτο. Δε νιωθουν την αναγκη να μοιραστουν τιποτα μαζι μας, να μας χαιδεψουν, να μας διαβεβαιωσουν με πραξεις η με λογια οτι μας αγαπουν. Ειναι μια αγαπη που δεν τη λαμβανει ποτε ο δεκτης της. Ειναι μια αγαπη που καλυπτει αυτον που αγαπαει αλλα σε καμια περιπτωση το αντικειμενο της αγαπης, που δεν εχει ιδεα και αγνοει την υπαρξη της. Δε φτανει να αγαπαμε αν δεν το ξερουνε. Η μαλλον φτανει για μας μια χαρα, μας καλυπτει αλλα ας μην αυταπατουμαστε, εχει εγωιστικο σκοπο, ειναι για μας και οχι για τον αλλο. Αρα, συμπερασμα, δε σαγαπω και δε μαγαπας. Εγω ισως σαγαπησα λιγο παραπανω, οι πραξεις μου μιλανε για μενα. Αλλα ως ενα σημειο μπορεσα να σε αγαπησω, οσο με αφησες να σε πλησιασω. Εσυ παλι δε μαγαπησες καθολου. Τοσο οση η απειρη αιωνια σιωπη σου και η απειρη απραξια σου.
1
