ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αιτία καθαρά ο χαρακτήρας μου. Τώρα έφτασα 30 και βλέπω πως δεν έχω μόνιμο επάγγελμα, είμαι από δω και από εκεί με χρόνια ανεργίας. Μικρό παιδί είχα προτάσεις με ένα ιδιαίτερο μουσικό χάρισμα (δεν θέλω να αναφέρω για΄τι μπορεί να αποκαλυφτώ εάν κάποιοι γνωστοί μου το διαβάσουν).Ταλέντο στη μουσική, συνέχεια με έπρηζαν να βγω στη τηλεόραση, στις ειδήσεις, μου είχαν κάνει και πρόταση στα 18 μου για ρεπορτάζ. Ντρεπόμουν να βγω στο γυαλί και είπα όχι. Είχα βγεί κάποιες φορές σε κάποια κανάλια και ένα περίεργο πράγμα. Δεν μου άρεσε καθόλου που με αναγνώριζαν στο δρόμο και μου λέγανε "Εσύ δεν ήσουν χθες στη τηλεόραση;" Ένιωθα να πνίγομαι, έβγαινα για καφέ, ή στο δρόμο και όλοι ψιθυρίζανε και γυρνούσανε, με κοιτούσανε. Ένιωθα άσχημα. ΘΑ μου πείτε "μα καλά σε αναγνώριζαν και έκαναν προφανώς θετικά σχόλια και ένιωθες άσχημα;" ΝΑι! Δε ξέρω πως αρέσει σε όλους τόσο πολύ η προβολή και η δημοσιότητα, εμένα με έπνιγε, δεν άντεχα, ήθελα ηρεμία στη προσωπική μου ζωή. Νόμιζα πως θα μου παρουσιαζόταν ευκαιρίες πολλές ακόμη, έλεγα κάτσε να δώσω πανελλήνιες πρώτα και μετά αυτά. Είχα προτάσεις από μεγάλα ονόματα σε ηλικία των 16 και 17 χρονών αλλά έλεγα "έχω καιρό ακόμη, προέχει το σχολείο". Να πω ότι το είχα με το διάβασμα πάει στα κομμάτια, ήμουν απο τους κακούς μαθητές-τριες που βαριόμουν να διαβάσωΚαι τι έκανα στη ζωή μου; Τίποτα. Άφησα ευκαιρίες να περνάνε νομίζοντας πως θα τις έχω μια ζωή, και οι ευκαιρίες δεν ξανά ήρθαν.Πάντα απο το σχολείο ήμουν το παιδί φαινόμενο, μουσική, ζωγραφική, αντίληψη, πάντα υπήρχε κάτι δικό μου στον πίνακα ανακοινώσεων στους διαδρόμους του σχολείου. Δεξιότητες και ικανότητες που με κάποιον τρόπο έπρεπε να τις αξιοποιήσω. Ακόμη και η ικανότητα να βλέπω ένα αντικείμενο, ή χώρο και να μετράω το μήκος του με το μυαλό μου απλά βλέποντάς το και να πέφτω ακριβώς. Θυμάμαι όταν το είχε αντιληφθεί κάποιος γνωστός μου, ( οι δικοί μου έτσι κι αλλιώς το γνωρίζανε), μου είπε να πάω να με γράψουν στο βιβλίο γκίνες μεταξύ σοβαρού και αστείου. Εγώ είπα, "σιγά το ταλέντο, σιγά τι έκανα" δεν πίστεψα ποτέ στον εαυτό μου και τις δυνατότητες-ικανότητές μου. Θυμάμαι μια συζήτηση σε παρέα κατέληξε να πιάνουνε ή να δείχνουνε αντικείμενα διάφορα απο αναπτήρες μέχρι μεγάλα φωτιστικά καρέκλες κλπ και τους έλεγα πόσα εκατοστά τα υπολογίζω, μετρώντας τα μετά οι ίδιοι με το μέτρο και πάθαιναν σοκ όταν έβλεπαν πως υπολόγιζα με ακρίβεια. Βλακεία βέβαια, δεν μπορούσα να το εκμεταλλευτώ πουθενά. Κάποιος φίλος μου είπε πως έπρεπε να γίνω αρχιτέκτονας. Άλλος μου είπε ζωγράφος, άλλος επαγγελματίας οδηγός καθώς χειρίζομαι άριστα τον χώρο. Αλλά όπως είπα και στην αρχή, οι περισσότεροι μου έλεγαν μουσικός.Δυστυχώς νιώθω ένα άχρηστο ον, που λόγω της ηττοπάθειας μου, των φόβων μου, την μη πίστης στον εαυτό μου τα έχω κάνει σκατά με τη ζωή μου. Στις πανελλήνιες δεν πέρασα πουθενά, αν και έδωσα δύο φορές, πέρασα σε σχολή άσχετη με αυτά που με ευχαριστούσαν γιατί πολύ απλά στα 18 μου δεν ήξερα τι σκατά ήθελα να γίνω, Πήρα πτυχίο αλλά δεν το αξιοποίησα ποτέ, είναι τελείως άσχετο με ότι αγαπάω. Δεν εργάστηκα ποτέ πάνω στο συγκεκριμένο επάγγελμα και ούτε θέλω, θα είναι μια δυστυχία.Μετάνιωσα που άφηνα τις ευκαιρίες να φεύγουνε η μία πίσω απο την άλλη και να βλέπω άτομα χωρίς καμία ικανότητα να έχουν αναλάβει θέσεις σε δουλειές και άτομα χωρίς καμία προοπτική τα κονόμησαν γερά και πέτυχαν επειδή απλά είχαν "τσαμπουκά" με την κακή έννοια και πείσμα του τύπου "θα σε πατήσω για ν'ανέβω".Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Συμμαθητής μου στο λύκειο που έφαγε τα χρήματα του ταμείου, μείωνε πάντα τους υπολοίπους και τον βλέπω εδώ και μερικά χρόνια παρουσιαστή σε δελτία ειδήσεων. Μια άλλη πάλι συμμαθήτρια, έκανε καριέρα, και τα έχει με κάποιον 30 χρόνια μεγαλύτερό της. Μιλάμε για μεγάλη αγάπη, πήγε μπροστά γιατί το "άξιζε".Δεν είπα περιοχή, δεν είπα αν είμαι άντρας ή γυναίκα, δεν θέλω να με καταλάβουν. Ίσως σε κάποιους μου με γνώρισαν και μπορεί να φαντάζονται ποιος-ποιά είμαι ας μείνουν με την υποψία, δεν θέλω να τους γίνει βεβαιότητα. Ίσως κάποιοι παλαιοί συμμαθητές να διαβάσουν και καταλάβουν ποιος-ποια είμαι.. Εϊναι εξομολόγηση απο καρδιάς που δεν έκανα ποτέ σε κανέναν και δεν ήθελα να το μάθουν για το πως νιώθω. Ήθελα απλά να γράψω κάπου αυτές τις μπερδεμένες σκέψεις μου. Συγγνώμη αν σας κούρασα. Τώρα που πέρασα τα τριάντα και έβαλα μυαλό, έμαθα να διαχειρίζομαι καλύτερα τον εαυτό μου και τις καταστάσεις, ελπίζω να μου παρουσιαστεί ΜΙΑ, μόνο μία ευκαιρία απο τις αμέτρητες που είχα και έχασα. Ξέρω τι ζητάω πια, ξέρω τι μου αρέσει και έχω βρει το δρόμο που θέλω να ακολουθήσω, αυτό που μου λείπει είναι οι γνωριμίες, οι δημόσιες σχέσεις που δεν είχα ποτέ μου γιατί δεν ήταν του χαρακτήρος μου. Αρχίζω να νιώθω ήδη αποτυχημένος-η στη ζωή μου.Α, ξέχασα, είμαι και σε βιντεάκια στο youtube απο παλιές εκπομπές ή εκδηλώσεις που καθώς τα βλέπουνε λένε όλοι είτε σε σχόλια είτε απο μέσα τους "που να είναι αυτό το παιδάκι, τι να κάνει τώρα;"...Είμαι εδώ και δεν κάνω τίποτα...