ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που με θυμαμαι μικρη,ημουν ευαλωτη στο να συμπασχω στον πονο.Καποιες φορες του φτωχου,του αναπηρου,του κακοποιημενου,του αδεσποτου.Με λιγα λογια του αδικημενου της ζωης,του εξαρτημενου ζωου απο τον κακοψυχο ανθρωπο. Αυτη η ευαισθησια κρυπτοταν καλα απο το σκεπαστρο ενος εικονικα σκληρου ανθρωπου,μονο οι πολυ κοντινοι μου ηξεραν τι ειμαι και πως νιωθω. Θα μου πεις "και που ειναι το κακο"??Δεν ξερω.Ο κοσμος μας ειναι γεματο κακια,γεματο αδικια,εγω γιατι να επηρεαζομαι τοσο?Θα επρεπε να το ειχα συνηθισει ως τωρα.Το στομαχι κομπος,το δακρυ κορομηλο σε μια απανθρωπη εικονα,σε εναν καημενο που ζητιανευει για να φαει,σε ενα ζωο που ψυχοραγει απο μια φολα. Θυμαμαι παλια που πηγαναμε οικογενειακα σε ταβερνες(οταν ειχαμε λεφτα) και εμπαινε κανεναςε κωφαλαλος μοιραζοντας χαρτακια με την αναπηρια του τυπωμενη για να αγορασεις αυτο που πουλαει.Ελεγα "να παρουμε"?Ο πατερας οπως και οι περισσοτεροι ελεγαν οχι χρησιμοποιωντας διαφορες δικαιολογιες.Το βλεμμα μου μονο η μανα μου το επαιρνε γραμμη και μου εδινε λεφτα να παω να παρω κατι,για να νιωσω καλυτερα..η χαρα απεριοριστη ενω ετρεχα να τον προλαβω!!Ανακουφιση.(Φαντασου τωρα τι λουκι μπορω να τραβηξω οντας ετσι και στην καψουρα αν αδικηθω εγω με τα τοσα λεπτα συναισθηματα!!!!Φανερα καταστροφικη μου φαινεται.Για αυτο και αποχη)Ζηλευω πολλες φορες τους αναισθητους,τους παρτακιδες..οταν φτανω στο αμην. Θλιψη,πονος,οργη,τυψεις ή ντροπη τελικα? Ακομη δεν εχω καταληξει..