Όλα αυτά που γράφεις θα τα δεχόμουν ως επιφυλάξεις εάν:1. Δεν είχαν περάσει 2 χρόνια σχέσης2. Δεν ήσασταν ευτυχισμένοι/ πλήρεις3. Σε έγραφε και δεν κοίταγε και τα δικά σου "θέλω"4. Δεν σου είχε κάνει πρόταση γάμου (τι άλλο πρέπει να κάνει ο άνθρωπος!)Αγαπητή μου, ακούγεται σαν να έχεις πετύχει το τζακ ποτ και ψάχνεις λόγους να μην είσαι ευτυχισμένη. Γιατί το κάνεις αυτό; Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να μην προχωρήσεις με αυτόν και να βρεις κανέναν στην ηλικία σου που θα σου φέρεται μαλακισμένα ή που δεν θα το θες; Ποιος σου εγγυάται ότι ο επόμενος θα είναι καλή περίπτωση δηλαδή; Το ηλικιακό κριτήριο μόνο; Και στην τελική, ζήσε και 10 χρόνια ως ευτυχισμένος άνθρωπος στο φουλ και άμα δεν ήταν γραφτό, η ζωή συνεχίζεται και μετά. Δεν είναι και το τέλος του κόσμου ένα διαζύγιο (που σιγά μην σε χωρίσει αυτός- πιο πολύ εσένα κόβω να έχεις αυτοκαταστροφικές τάσεις, αυτός μια χαρά σε θέλει και σε γουστάρει). Σύνελθε!
26.7.2019 | 05:21
Αποφάσεις ζωής.
Ήμουν 35, είχα χωρίσει από μακροχρόνια σχέση, είχε πέσει ξηρασία, δε μου προκαλούσε κανένας το ενδιαφέρον μέχρι που βρέθηκα στο πάρτι μιας ξαδερφούλας μου.Ένα τσούρμο πιτσιρίκια, μέσος όρος ηλικίας τα 25 κι εγώ σαν τη μύγα μέσα στο γάλα... Με φλέρταραν πολλά αγόρια (και ένα κορίτσι) εκείνο το βράδυ. Αφού τονώθηκε η αυτοπεποίθηση μου και έχοντας πιεί αρκετά παραπάνω από όσο συνηθίζω, απομονώθηκα με έναν νεαρό που ξεχώρισα για τον τρόπο του για να ζήσω την περιπέτεια της μιας νύχτας.Την επόμενη μέρα με βρήκε (η ξαδερφούλα δε σεβάστηκε την ιδιωτικότητα μου) και μου ζήτησε ραντεβού. Αρνήθηκα μια, δύο, τρεις...Όταν σκέφτηκα ότι δε θα ήταν άσχημο να εκμεταλλευτώ το ενδιαφέρον του για να έχω σεξ όταν χρειάζομαι, δέχτηκα. Βγήκαμε ξανά και ξανά, γνωριστήκαμε, μου άρεσε και σαν παρέα, οπότε αποφάσισα να χαλαρώσω και να το απολαύσω.Ο χρόνος κυλούσε όμορφα, οι συναντήσεις έγιναν καθημερινές και πολύ σύντομα εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου.Έχουν περάσει δύο χρόνια. Περνάμε καλά μαζί. Τολμώ να πω ότι νιώθω πληρότητα. Δε μου λείπει τίποτα. Ζω το παρόν, κάνω σχέδια μαζί του αλλά δε δεσμεύομαι για τίποτα. Απ' την πρώτη στιγμή έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι έχει ημερομηνία λήξης αυτή η σχέση. Ο ίδιος είναι λίγο πιο ενθουσιώδης...πιστεύει ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.Δουλεύω στο δημόσιο και πάντα έλεγα ότι κάποια στιγμή θα ζητήσω μετάθεση για να επιστρέψω στην πόλη καταγωγής μου, στην πόλη που μεγάλωσα αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Ο ίδιος δουλεύει σε τράπεζα.Ήρθε σήμερα και μου ζήτησε να μιλήσουμε σοβαρά. Μου είπε ότι σε ένα μήνα θα υπάρχει μια θέση σε κατάστημα της πόλης μου. Θέλει να την δεχτεί, να ζητήσω κι εγώ μετάθεση και να ζήσουμε εκεί. Και για να διευκολυνθεί η μετάθεση μου, γιατί όχι, να παντρευτούμε.Έπαθα σοκ αλλά αντέδρασα ψύχραιμα. Του είπα ότι θα το σκεφτούμε καλύτερα και θα το ξανασυζητήσουμε σύντομα. Όπως εύκολα καταλαβαίνετε, έχασα τον ύπνο μου...Πριν λίγο καιρό έγινε 30 κι εγώ σχεδόν πλησιάζω τα 40. Δεν είναι αμελητέα η διαφορά. Μπορεί τώρα να είμαστε πολύ καλά αλλά σε λίγα χρόνια θα είναι πρόβλημα νομίζω και δε θέλω να είναι δεσμευμένος. Επίσης δε θέλω να κάνει θυσίες για να ζήσει το δικό μου όνειρο. Του αρέσει η πόλη μου αλλά δεν έχει ζήσει εκεί. Έχουμε πάει μόνο για διακοπές. Δε θέλω, αν δεν πάνε όλα κατ' ευχήν, να μείνει μόνος σε ένα ξένο μέρος. Τον αγαπώ και θέλω να είναι ελεύθερος. Δε μπορώ να κρύψω όμως ότι με κάνει να νιώθω υπέροχα που με υπολογίζει τόσο πολύ και προσπαθεί καθημερινά να με κάνει ευτυχισμένη (και τα καταφέρνει!). Με ενθουσιάζει η ιδέα του νέου ξεκινήματος, όλα απ' την αρχή και σε όλα μαζί αλλά...Δεν ξέρω αν είναι το σωστό...
7
