ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν ξερω καν πως να γραψω αυτη την εξομολογηση. παιδια νιωθω αβοηθητος. δεν ξερω καν αν θα περασει αυτη η εξομολογηση αλλα δεν μπορω να τα πω πουθενα.για μηνες ολοκληρους μετα το χωρισμο μας η πρωην μου,που αυτη με χωρισε, διεδιδε φημες προς ολες τις μεριες. φιλες της,κοινους φιλους, ακομα και φιλους δικους μου. δεν μπορουσα να καταλαβω τι ειχε παθει. γιατι να λεει τετοια ψεματα. 4 μηνες μετα και ακουω και κατι καινουριο.χθες πετυχα την αδερφη της στο δρομο και μου ειπε οτι εχει βαρια μορφη ψυχωσης. οτι λεει για αυτην εγιναν. εχει παραισθησεις και ψευδαισθησεις. εχει επισης βαρια μορφη καταθλιψης και λεει πραγματα που δεν βγαζουν νοημα. εχει αποκοπει απο την πραγματικοτητα.αποφασισα μετα απο πολυ σκεψη να μην πω τιποτα σε κανεναν. να το κρατησω μεσα μου. αρχικα γιατι δεν ειναι σωστο να διαδωσω αυτο το πραγμα.ειναι ανηθικο.ειναι προσωπικα της δεδομενα. αλλος λογος ειναι επειδη ανησυχω για το πως θα αντιδρασει. παιδια την φοβαμαι, ειναι απροβλεπτη και γεματη μισος.τελος οσο περιεργο και αν ακουγεται θελω να παραμεινω ο αποκλειστικος αποδεκτης μισους. το αντεχω και ειναι καλο να εχει ανθρωπους στη ζωη της αυτη τη στιγμη. δεν θελω ουτε να ειμαι η αιτια να χασει φιλιες.επισης αποφασισα να μην δικαιολογω καν τον εαυτο μου, δεν αλλαζει τιποτα για αυτην εγιναν οτι λεει.την λυπαμαι αφανταστα και αυτος ειναι ο μονος τροπος να την βοηθησω...